Paaspop 2024: Green Lung is vooral nutteloos geschreeuw met weinig inhoud

Wanneer we The Jack Daniels Stage in lopen bij Green Lung is het ons meteen duidelijk met wat voor een band we te maken hebben. Er staat midden op het podium een groot sculptuur met het gezicht van een mens en de hoorns van een bison. Ja. Metal dus. En de zware kant ervan om precies te zijn. Green Lung put inspiratie uit bands als Deep Purple en Black Sabbath, maar zijn zelf niet altijd even melodieus als deze bands. Vooral het eerste kwartier valt een beetje tegen, met nummers die niet heel duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn en vooral klinken als een platte bak herrie.

Met name de vocals van frontman Tom Templar vallen behoorlijk tegen. Ze zitten niet alleen wat zacht in de mix waardoor de backing ‘oehs’ en ‘aahs’ er ver bovenuit komen, door de schreeuwende zangstijl waarin de teksten gebracht worden valt een heel stuk diepte uit Templar’s stem weg. Terwijl er hier en daar wel te horen is dat hij een rijke stem heeft die helemaal niet zo veel poespas nodig heeft. Door deze stijl van zang worden de teksten ook nog eens onverstaanbaar. De air waarmee de Britse Templar op het podium staat heeft wat weg van Amerikaanse frontmannen, vol van zichzelf en hun kunnen, terwijl zijn zang vooral onnodig hard geschreeuwd is. 

Na een wat saaie start komt er in de tweede helft van de set meer spanning met nummers van het nieuwe album This Heathen Land. Op deze nummers is er veel meer ruimte voor muzikale diepgang. Die ruimte wordt vooral bewerkstelligd door speelse, verassende drumpartijen, spannendere gitaarriffs en beter gebruik van gelaagde backing vocals boven op de leadvocals. Helaas heeft dan een groot deel van het publiek toch besloten iets anders te willen zien en is Green Lung de zoveelste band dit weekend die de Jack leger achterlaat dan bij aanvang.