BKS19: In en uit de roes met Toro Y Moi

Om te zeggen dat Chaz Bear een productieve vent is, is zachtjes uitgedrukt. De Amerikaan heeft sinds 2010 zes albums uitgebracht als chillwavekoning Toro Y Moi en nog eens twee onder andere namen. Vooral Underneath The Pine uit 2011 wordt gezien als een topper in het wat meer algemene indie dance-genre, maar sindsdien boekte Bear wisselende succesjes. Maar begin dit jaar was er Outer Peace; een terugkeer naar zijn oude vorm met een goedgelikte discosound waarop je niets anders kunt doen dan je ogen sluiten en er heerlijk op wegdromen. Dat is wat veel mensen dan ook in de Five willen doen, want het hangt er bijna met de benen buiten.

Binnen is de setting perfect: omdat de meesten al een lange dag erop hebben zitten en daarbij wat alcoholische versnaperingen hebben genuttigd, hangt er een heerlijke, ongedwongen roes waar Toro Y Moi het van moet hebben. Dat staat breed op het podium met drummer, bassist, toetsenist en Bear als zanger en incidenteel extra toetsenist. De rokerige setting met goed gebruik van de lampen is een goed begin, alleen is het jammer dat bij de opener Bear meteen al wordt bedolven onder het geluid van de rest. Dan valt het geluid ook nog eens halverwege bij chillfunkhit ‘Ordinary Pleasure’ weg, keert het terug, maar is daarna de band alsnog vijf minuten bezig met het geluid op orde krijgen. De mazzel is dan dat dat al vroeg in de set is, want het is daarna genieten blazen van de midtempo disco-slowjams en R&B-uitspattingen. Wat de act achterwege kan laten zijn de sadtrap-nummers van Outer Peace want die staan haaks op de rest en de tijd die de band daarmee bespaart kan worden gebruikt om de, toch wat korte, disconummers aan te dikken met een vette jam.

HET MOMENT
Want kijk naar afsluiter ‘Rose Quartz’: in essentie een fijne uitgesponnen jam waarbij al bij de eerste noten het gejoel al stijgt uit het publiek. Meer van dat, minder van halve Weeknd-gewauwel.

Voor meer Best Kept Secret 2019 check je ons uitgebreide dossier en kijk je hier BKS19-video's.