BKS17: The Parrots kraait maar wat
Spanjaarden komen op alle fronten tekort
Het is natuurlijk makkelijk om een garagerock-band af te branden vanwege een gebrek aan originaliteit. Dat soort muziek bestaat bij de gratie van hooguit drie akkoordjes en de kans dat een nummer op een bestaande klassieker lijkt, is verschrikkelijk groot. Maar wat een band dan tekort komt aan frisheid, kan recht worden getrokken door overtuiging, lef en energie. Zit dat dan snor bij het Spaanse trio The Parrots?
Nee. Driewerf, neen. The Parrots is een band die zichzelf erg lollig vindt en een pastiche van garagerock brengt waarbij eigenlijk juist alles mist. Het tempo ligt net te laag en alles mist pit, of het moet de stem van Diego García zijn die een partij bij elkaar krijst. Ook dat begint snel genoeg op de zenuwen te werken. En ja, natuurlijk liggen de vergelijkingen met andere bands op de loer, maar als je dan ook een nummer begint met de ma-ma-ma-oe-ma-ma-ma van The Trashmans ‘Surfing Bird’,vraag je er praktisch om. Voor de ‘afwisseling’ wordt er af en toe een trage boogie ingezet, doorjakkerend in een tempo dat het aflegt tegen de gemiddelde bejaarde met een rollator. De halfvolle Stage Five wordt er niet voller op.
HET MOMENT:
Een enkeling waagt een stagedive, met peuk in de mond. Het is een beetje het enige hoogtepunt in een goede veertig minuten saaiheid.
Volg Best Kept Secret op de voet met onze livestream en het dossier.