BKS19: Cautious Clay bulkt van de muzikaliteit

Jezelf met een knipoog vernoemen naar de meest legendarische bokser die er ooit heeft geleefd. Gedurfd van New Yorker Joshua Karpeh. Zijn artiestennaam schept verwachtingen die in een rustige Five alleen bij de eerste paar nummers worden ingelost. Slaapkamer-R&B vermengt met een vleugje nu-gaze en slagvaardige synthpop, denk M83 maar dan wat groovier. Evenals de Fransman is Karpeh fan van kazige saxofoonsolo’s en waar Anthony Gonzalez dat aan een ander overlaat, blijkt deze Amerikaan zeer verdienstelijk het blaasinstrument zelf te kunnen bespelen. Dat komt ergens toch als een verrassing, want als zanger valt hij meerdere malen door de mand. Zuiver is het niet en met een hoofd dat constant gepijnigd/geconcentreerd kijkt, komt het allemaal wat afstandelijk over. Jammer is ook dat vanaf de helft van de set de toon verandert naar kabbelende, John Mayerige slowrockers en dan blijkt hij ook met Mayer een nummer te hebben opgenomen. En dan dwingt deze multi-instrumentalist toch weer respect af met het nummer ‘Call Me’ als hij ook nog feilloos dwarsfluit weet te spelen én hoesten tussendoor. 'Are they having a barbecue outside?,' probeert hij nog half grappend te zeggen, maar niemand lacht erom. Het is een typische vent, eentje die het waarschijnlijk stoer vindt om in ‘Juliet & Caesar’ call a friend, fuck it out te zingen, maar het komt te geforceerd over. Maar het grootste probleem is de setlist zelf. Gisteren stond hier Toro Y Moi ook met de nodige jams, maar varieerde goed qua tempo. Bij Cautious Clay vertraagt het tempo voorzichtig na ieder nummer en kan het pakkende ‘Cold War’ als afsluiter ook geen soelaas meer bieden.

HET MOMENT
Komt maar niet, of het moet de bassolo sans band zijn vlak voor ‘Cold War’.

Voor meer Best Kept Secret 2019 check je ons uitgebreide dossier en kijk je hier BKS19-video's.