Album van de Week (47): Jo Goes Hunting

Wat zijn popmuzikanten metrisch gezien toch verschrikkelijk lui. En wat zijn wij daar als luisteraars lui van geworden. Zoals je ongetwijfeld weet: vrijwel alle populaire muziek is geschreven in de vierkwartsmaat. Als een songschrijver in een avontuurlijke bui is pakt–ie er een driekwarts bij. Hoor je een maatsoort die afwijkt van die norm, dan raakt je ongeoefende oor dus al gauw de tel kwijt. Daardoor zou je Front Row, het tweede album van Jo Goes Hunting, zo kunnen wegzetten als ‘te moeilijk’, of nog erger: ‘Lekker gek’. Ja, hij daagt zichzelf en jou uit. En gelukkig maar.

Jo Goes Hunting is het project van de oorspronkelijk Nijmeegse Jimmi Jo Hueting, een jongen die aan het conservatorium drums ging studeren, heeft gespeeld met een keur aan prestigieuze jazzmuzikanten (Ben van Gelder, Reinier Baas, Jasper Blom, Joris Roelofs, Stefan Lievestro, ga zo door) en vervolgens een indierockband is begonnen, die klinkt als een kruising tussen Animal Collective, Balthazar en… vooruit, Radiohead. Was zijn debuutalbum Come, Future uit 2017 al behoorlijk eigenzinnig, hier rekt hij zijn muzikale grenzen nog verder op. En dan bedoelen we niet dat–ie een keer ‘Take 5’ heeft gehoord en dat ritme klakkeloos overneemt. Luister maar eens goed: single ‘Drowned In The Crowd’ hinkelt vrolijk van 7/4 naar 4/4 in een aanstekelijke koebelgroove, ‘Ticket’ verschiet juist weer constant van 7/8 naar 6/8, ook ‘Careful’ zit gecompliceerd in elkaar. Het is zo vernuftig in elkaar gestoken dat de gesyncopeerde ritmes vanzelfsprekend klinken, totdat je erop probeert te dansen en al gauw over je eigen voeten struikelt.

Sonisch is Front Row al net zo spannend: Hueting trekt zijn synthesizers bijna onherkenbaar uit elkaar, hij vervormt telkens zijn stem en laat de koortjes wringen. Het catchy ’Until It’s Over’ wordt plotsklaps opengebroken door een gierende freejazzsaxsolo, op de testosteronbom ‘Computa’ zingt zijn grote broer Rocco (bekend van De Staat) mee en dan is er nog die sterke funktune ’That’s Not Me’ met zijn omhoog huppelende baslijn. Ondertussen vergeet hij niet af en toe een simpelweg bloedmooi liedje te schrijven, zoals het stemmige ‘Lake of Pavement’ en slotsong ’Easy Way To Release’.

Met al die hinkstapsprongen en muzikale virtuositeit maakte Jo Goes Hunting van Front Row een moeilijke tweede, in de allerbeste zin van het woord. Hij doet iets wat er in de Nederlandse bandscene eigenlijk nauwelijks gebeurt. Laten we hopen dat het inspireert tot wat meer metrische diversiteit.