BKS17: Domme braderierock van Kaleo is vorm zonder inhoud
IJslandse band heeft niets te zoeken in Hilvarenbeek
Het is onvoorstelbaar hoe populair Kaleo is geworden. De IJslandse band staat nu op het hoofdpodium en vult dit najaar AFAS Live, en dat dankzij twee grote radiohits en een drietal liedjes in televisieseries. Wanneer je ze luistert, snap je dat wel: ze hebben stereotypes uit de rock ’n roll zover onder het vergrootglas gegooid dat ze monsterlijke proporties aannemen, en zelfs de saaiste tv-scène tot tranentrekker kunnen laten uitgroeien.
Op het podium spelen ze dat precies zoals je verwacht: best wel hard, strak en ongenuanceerd. De zanger is zo’n goedgebruinde surfdude met laag uitgesneden shirt, kralenkettingen en een ongeschoren randje, die voor zijn liedjes af en toe een halfdiepzinnige kreet uit de grabbelton van het blues-vocabulaire heeft gepakt: ‘The devil's gonna set me free,' zingt-ie bijvoorbeeld. En: 'Can't right the temptation.' Maar de band is zo voorspelbaar en ongeïnspireerd dat je precies weet waar de spierballengitaarsolo komt, dat je elke drumfill voelt aankomen. Het is vorm zonder inhoud, een braderierockband die door een slimme publisher onder de juiste televisieseries is gezet.
HET MOMENT:
Dat ze opeens het podium aflopen als de show toch al eigenlijk is afgelopen. Terwijl ze hun beste liedje – Bon Iver-kloon ‘All The Pretty Girls’ – niet eens hebben gespeeld. Ach ja. Muzikaal heeft Kaleo niets te zoeken op Best Kept Secret – echt niet, eerder op Paaspop of Zwarte Cross – maar een cynicus zal wel opmerken dat ze veel tickets verkopen.
Volg Best Kept Secret op de voet met onze livestream en het dossier.