Paaspop 2025: Maria Iskariot bewijst dat punk nog lang niet dood is
Gentse punkers gooien hele hebben en houwen in de strijd
Het Vlaamse viertal van Maria Iskariot bewijst dat iets niet perfect hoeft te zijn om te kloppen. Het is ruw, het schuurt, het is bij vlagen onbehaaglijk en dat is heerlijk. Hoewel frontvrouw Helena Cazaerck in het Nederlands zingt, is ze tijdens de eerste drie à vier nummers door wat galm amper te verstaan. Maar desondanks komt alle emotie die ze erin gooit moeiteloos over op een alsmaar voller en voller lopende Shelter.
Zoals het hoort bij ongepolijste punk speelt de band in een moordend tempo. Schrille kreten worden afgewisseld met dieper geschreeuw, het komt vanuit haar tenen. De Vlamingen gooien hun hele hebben en houwen in de strijd, geen vezel blijft ongeroerd. Tot plots het tempo flink teruggeschroefd wordt tijdens ‘Dat Vind Ik Lekker’ en Cazaerck met een hele zwoele toon de woorden uit de titel herhaalt en herhaalt en herhaalt en herhaalt. Hier laat ze het niet bij, want het publiek moet het ook lekker vinden. Zonder twijfel springt ze over de barrier om haar microfoon bij iedereen onder de neus te duwen zodat ook het publiek even kan beamen dat ze het lekker vinden.
Na nog een verrassend ingetogen instrumentaal stuk met bluesrock-eske riffs schakelt de band nog één laatste keer naar de hoogste versnelling. “Wie is hier allemaal sterk?” vraagt Cazaerck. Met de kennis van nu helemaal geen vreemde vraag, aangezien ze zichzelf nog geen tien seconden later tot twee keer toe vanaf de barrier het publiek in lanceert. Allemaal terwijl ze als een bezetene teksten de zaal in blijft schreeuwen. Wie na afloop nog wat merch mee naar huis wilde nemen had alleen pech, want de Belgen moesten meteen weer inladen en naar de volgende show. Het leven van een punkband gaat niet altijd over rozen.