Album van de Week (48): Bowl

Of het nou bij ‘s ochtends is bij de eerste koffie, of juist ‘s avonds wanneer je weer in je joggingbroek op de bank ligt: het maakt niet uit wanneer je je nieuwsapp checkt, want je wordt toch wel geconfronteerd met de droevige staat van de wereld. Er vallen bommen op ziekenhuizen in Gaza, extreemrechts zegeviert in Nederland na de Tweede Kamerverkiezingen en de aarde warmt steeds verder op. Het is verdrietig, frustrerend en zelfs misselijkmakend. Ervan wegkijken is haast onmogelijk. Geen wonder dus dat deze woede en teleurstelling bij sommige artiesten doorsijpelt in hun muziek, zoals bij Bowl. Op hun debuutalbum Sweet Caffeine legt de band – die afgelopen weekend ook al uitblonk op het Popronde Eindfeest! – deze gevoelens onder de loep in frisse post-punktracks waar de energie en strijdlust vanaf druipt.

Bowl levert op Sweet Caffeine geen genuanceerde maatschappijkritiek. De jonge Utrechtenaren laten juist zien wat de problemen in de samenleving doen met Gen Z'ers van wie verwacht wordt dat ze alle shit in de wereld gaan oplossen. De jeugd heeft de toekomst, maar beseft niemand hoe overweldigend dat is?! Het heden is al een zware last op zich. Zanger Vos Ploeg roept wanhopig over de scherpe gitaren van ‘Options, Variables, Shapes & Angles’: ‘It’s just too… too many options, too many variables, too many objects, bread types and cereals, serial killer documentaries, too many best albums of the century!’.

De staat van de samenleving zorgt bij Bowl soms voor een existentiële crisis, zoals op ‘Feedback/New God/Meaningless’. Da’s een koortsdroom van een track: zesenhalve minuut waarin de groep je whiplash geeft door te switchen van Parquet Courts-esque punkrock met groove naar hysterisch geschreeuw naar luie praatzang over MF DOOM en Animal Crossing. Sweet Caffeine zit vol met onverwachte wendingen: het desoriënterende, ongepolijste ‘I’m Straight’ een paar nummers verder opgevolgd door het vrolijke surfrockliedje ‘Free Porno Site’, en het piepkleine Radiohead-achtige ‘Sweet Caffeine’. Het is chaotisch en maf, maar juist de onvoorspelbaarheid maakt dat het zo’n toffe plaat is.

Ondanks de zwaarte en kopzorgen, wil Bowl niet bij de pakken neer zitten. Nee, ze willen maatschappelijke problemen bespreekbaar maken. Zo breken ze met toxic masculinity (‘I’m No Man’), de corruptie binnen de politie (het furieuze doch funky ‘The Police’) en de misogyne porno-industrie (‘Free Porno Site’). Soms woedend, soms wanhopig, maar áltijd met de vastberadenheid om te blijven strijden voor een betere, eerlijkere wereld.