Album van de Week (41): James Blake

Een heel James Blake-album luisteren voelde soms alsof je een diepe afgrond in staarde. Die van zijn depressie, welteverstaan. De elektronische singer-songwriter heeft er nooit doekjes om gewonden. Sterker nog: Blake vertaalde het naar een totaal eigen muzikaal idioom. De diepe, dreinende bassen, de grijs-getinte soundscapes, en natuurlijk die ijzige stem, die hij vervormde tot ze je nekharen overeind kregen. Een tikkeltje melodramatisch ook, vooral de teksten, maar James Blake is de softboy waar iedereen een zwak voor heeft. Niemand maakt zwelgen immers zo aanlokkelijk als hij.

Hoe anders leek Assume Form, uit 2019. Op die zoete liefdesplaat verruilde hij die grijze lucht voor een roze wolk. Blake klonk zowaar tevreden. Gelukkig, zelfs! Da’s niet per se het geval op Friends That Break Your Heart. Neem ‘Funeral’, een minimalistische track met een feature van de Britse rapper slowthai. Op die track gaan ze samen naar hun eigen begrafenis. Of ‘Famous Last Words’, een track waarop-ie met zoveel pathos over een verbroken vriendschap zingt dat het klinkt alsof die vriend is doodgegaan. (Dat is niet zo, vertelt hij in deze Fader-podcast). In de popmuziek worden harten vaker gebroken door onbeantwoorde liefde, niet door onbeantwoorde vriendschap, maar dat is wel waar deze nieuwe plaat over gaat. En zelden hoorde je er iemand met zoveel emotie over zingen als op titeltrack ‘Friends That Break Your Heart’.

Een verbroken vriendschap is misschien een wat alledaagsere vorm van heartbreak, maar de liedjes op Friends That Break Your Heart komen harder aan dan je zou verwachten. Het is een collectie prachtige ballades, zoals ‘If I’m Insecure’, met z’n gelaagde strijkers en orgelklanken, en de speeldoosjes-pop van ‘Show Me’. En op ‘Say What You Will’ bereikt Blake’s stem letterlijk nieuwe hoogtes. Tegelijkertijd zijn deze tracks minimalistisch en lieflijk, , zoals die mellotron die zachtjes op de achtergrond spint op de titeltrack. ‘Foot Forward’ (co-geproduceerd door Metro Boomin) heeft speelse fingersnaps en pianokoordjes, en op ‘I’m So Blessed Your Mine’ geeft een bubbelende synthlijn de track een warme gloed. Er zit een nieuw soort warmte in de muziek. En ook al blijkt uit dit album dat er in het meest alledaagse al genoeg is om over te zwelgen, is dit misschien wel zijn meest troostrijke collectie liedjes tot nu toe.