De pretentieloze snobmuziek van Khruangbin
Texaans groove-trio verkoopt AFAS Live uit
Hoeveel hits zou de gemiddelde bezoeker van Khruangbin in AFAS Live kunnen noemen? Met het mes op de keel: kom je tot drie? Tot twee? Eentje dan? En hoeveel grooves herkende je vanavond? Allemaal? Dat is de kracht van Khruangbin: alles klinkt cool, alles blijft hangen. Ze zijn de ultieme omgekeerde mood-playlist, een wandelende Whosampled, gemaakt door muzieksnobs, en gek genoeg toch pretentieloos.
Khruangbin is een eigenwijs trio, geleid door de non stop solerende gitarist Mark Speer en gedragen door de super basic funk grooves van bassist Laura Lee en drummer Donald DJ Johnson. De zwarte pruiken van Speer en Lee zijn vast een cultural appropriation-voortvloeisel van de Thaise funk waar Khruangbin rijkelijk uit put, al geven ze de band in de praktijk eerder een soort Uma Thurman-coolness. Dat beseft de band zelf maar al te goed, want ze koppen hem in met een likje ‘Misirlou’ van Dick Dale, de surfklassieker uit de openingsscène van Pulp Fiction.
Khruangbin knipoogt veel meer op die manier. Halverwege zit zelfs een compleet medley blokje met bekende en zeldzame grooves, van Bowie en Elton John tot hiphop licks van MF Doom en Nate Dogg. Soms all out, soms alleen een baslijntje. Het is een hele kunst dat stijlvol te houden, maar Khruangbin weet dat zelfs met nineties kitschbom 'Wicked Game' voor elkaar te krijgen. Of nou ja, het is wel cheesy, maar leuk cheesy.
En toch blijft het wonderlijk om te zien hoe groot Khruangbin hiermee geworden is. We staan hier wel met 6.000 man te kijken naar een band die maar gewoon een beetje lome grooves staat te spelen, alsof we ergens in Texas in een binnentuintje staan. De eerste twintig minuten wordt er zelfs geen noot gezegd. Speer en Lee lopen een beetje heen en weer over het podium, DJ zit stoïcijns achter zijn kit. Maar zelfs op zo’n groot podium werken de subtiele aanzetjes en de kleine grapjes, zoals die keer dat de band de groove stil laat vallen als een LP, waarbij Speer zijn gitaar ontstemt terwijl hij naar de grond gaat, om zijn snaar weer scherp te draaien bij de herstart. Als dat allemaal op orde is, kan het eigenlijk niet meer mis gaan.