LL22: Lewis Capaldi doet zijn liedjes vergeten

Ben je nou wel of niet charmant als je je eigen oncharmantheid helemaal omarmd? Heel erg wel, blijkt bij Lewis Capaldi vandaag. Zelfs zijn eigen gigantische hits, neemt hij niet helemaal serieus. Een verademing.

Het verhaal is inmiddels vaak verteld. In een notendop: Schots ventje van 18 zet een iphone opname op Soundcloud, Amerikaanse manager hoort het en vliegt direct de grote plas over om hem te ontmoeten. Het ventje maakt zonder label een EP met een bekende producer, de streams rollen binnen, groot label stapt aan boord en hoppa, opeens is Lewis Capaldi een van de grootste popsterren. Capaldi verandert er niet echt door: wat lang vettig haar, het liefst een groot slonzig wit t-shirt aan. Zelfs voor de gemiddelde Engelse pub ziet hij er wat gewoontjes uit. Tot hij zijn mond opentrekt.

Want als hij zijn mond opentrekt, komen er voor hij begint te zingen eerst nog wat grappen uit. Vroeg in de set al. ‘God, wat ben ik blij dat jullie er allemaal zijn vandaag en dat jullie me niet vergeten zijn. Mijn hartje gaat er vet sneller staan. En dat is gevaarlijk. Jullie hebben vast al door hoeveel ik ben aangekomen. Eerlijk, mijn aderen zijn behoorlijk dichtgeslibt. Dikke pens, dikke reet. Maar een klein pikkie, kleine balletjes. Willen jullie nog meer horen over mijn kleine ballen?’ Juist, zo windt hij de Alpha meteen al om zijn vinger. Dat doet hij ook gewoon tijdens zijn nummers. Als hij vlak voor de laatste uithaal stilvalt, en het publiek het overneemt, speelt hij boos te zijn. ‘Ik ben hier de baas he?! Ik bepaal hoe het nummer eindigt. En nu hebben jullie mij er verdomme helemaal uitgehaald. Ik ben de emotie helemaal kwijt.’ Met diezelfde humor, gooit hij zijn ballads eruit. Af en toe een extra trillend kinnetje voor wat vibrato, als een Lee Towers zijn schouder erin gooien om een noot wat kracht bij te zetten. Hoe groot de hits en makkelijk mee te zingen ook zijn, ze maken veel minder indruk dan zijn persoonlijkheid. En dankzij die persoonlijkheid vergeef je hem ook dat die ballads eigenlijk heel erg mat zijn.

HET MOMENT:
‘Dit is een cover die jullie vast wel kennen.' 'A thousand miles’ van Vanessa Carlton, de megahit die al tien jaar af en toe meer en minder ironisch een comeback maakt. Het zorgt er vandaag voor dat bij zonsondergang behoorlijk wat meezingers hun telefoon pakken om te facetimen met het thuisfront. Oh, 'cause you know I'd walk a thousand miles. If I could just see you toniiiiight!’ Dat gaat niet gebeuren natuurlijk, dat wordt duizend mijl in de x-Ray of Bravo. Maar toch lief.

Meer Lowlands 2022 in het dossier