Fellatio op pelgrimstocht met dancepunk en new rave

‘All hail Fellatio!’ Als er een band weet op te vallen tijdens de Popronde en Left of the Dial dit jaar, is het Fellatio wel. Met hun malle cocktail van synthesizers, drumcomputer, gitaren, ranzige teksten en een weirdo van een frontman hebben ze ondertussen al een flinke livereputatie opgebouwd. Het trio, bestaande uit bassist Pepijn Kolsteren, zanger Abel van der Heiden en drummer Fonz Gofers, timmert al zo’n twee jaartjes aan de weg, toch liet de debuutsingle even op zich wachten. ‘We vinden het gewoon heel spannend om muziek uit te brengen’, geeft Pepijn toe. 'We hebben onszelf ook een beetje verstopt achter onzekerheden. Zeker omdat we al zoveel shows hebben gespeeld, want hoe gaan we die live-energie ooit op een opname krijgen?’

Die onzekerheden zijn eindelijk opzij gezet. Al verscheen er vorig jaar ook al een (soort van) single? ‘We begonnen toen wat meer boekingen te krijgen, dus wilden we een beetje zichtbaar zijn. Dus heb ik wat dissonante dingen op een keyboardje ingeslagen en dat dezelfde dag nog geüpload. Dat mensen het toen volledig serieus namen was ook wel weer grappig.’ Voor een waardige introductie kan je dus beter bij deze nieuwe singles terecht, een ware reis door al de Fellatio-invloeden, aldus Pepijn: ‘We zijn beiden enorme add'ers en neuroten, dus we springen altijd van de hak op de tak: willen we de ene maand hardtechno maken, dan de volgende maand weer postpunk als The Fall. Deze twee singles zijn een reis door onze uitersten.’ ‘Ik heb deze singles altijd gezien als een soort pelgrimstocht’, voegt Abel toe. ‘Waar naar toe? Geen idee. En dat is ook wel weer synoniem voor hoe we alles aanpakken.’ 

De zelfgeproduceerde singles weten die chaotische liveshows prima te vangen. ‘Ezekiel is Unwell' is een zes minuten durende, rammelende dancepunktrip, terwijl Boomtown een weirde new rave tune is, in de hoek van een act als Fat Dog. ‘We hebben er echt ontzettend lang aan gebeiteld. Er zijn een hoop cadeautjes in te vinden.’ Zo zit er ergens een harmonium verstopt, heeft Pepijn een hoop valse trompetpartijen ingespeeld, en is zo’n beetje de hele keuken leeggetrokken voor de percussie. ‘Niemand haalt het er allemaal uit, er gebeurt een hoop.’

Dat geldt ook voor de lyrics, die bol staan van de bijbelse referenties en (teleurstellende) zoektochten naar een heilige graal. ‘Er zijn binnen religie zoveel bizarre, vervreemdende verhalen te vinden, alsof het door een of andere irritante schrijver is geschreven. Je snapt bijna niet waarom het serieus wordt genomen. Het is in ieder geval inspirerend.’ En als je ze vraagt naar de bandnaam? ‘Op dat mysterie blijven we nog even varen.’ Die slikken we dan nog maar even.