Een gebroken hart en een nieuwe gitarist bij Naive Set

Het is zes jaar geleden dat Amsterdamse indieband Naive Set voor het laatst een album uitbracht. Dit album, Naive Set, bestond uit jaren zestig indiepop met jangly gitaarlijnen en zachte zang, en werd genomineerd voor de 3voor12 Award. In 2024 keren ze terug met In Air Quotes, dat uitkomt in oktober. Een lange pauze, beseft ook Italiaans-Amerikaanse zanger Mikey Casalaina: ‘We waren heel blij met waar onze sound naartoe ging, maar Arie van Vliet besloot zich volledig te focussen op Lewsberg, vanwege hun succes. Vervolgens verliet ook Matthias (gitarist) de band. We bleven met zijn drieën achter, denkend: “Hmm, wat doen we nu?’’’

Min of meer per toeval vond de band een nieuwe gitarist: ‘Ons eerste album werd opgenomen door Jan Schenk. Een aantal jaar terug hoorden we ineens dat hij gitaarlessen aan het nemen was. Voor we het wisten was hij onze gitarist.’ Het bracht een groot voordeel met zich mee: toegang tot de studio van Jan, een ouwe rot die in Hospital Bombers speelde en platen opnam met o.a. Moss, Lewsberg en Altin Gün. Zo kon Naive Set in alle rust een album opnemen: ‘Het vorige album namen we op in het huis van de gitarist van Ultimate Painting. Dat moest in acht dagen. Hier hebben we 2,5 jaar aan gewerkt. We hebben daardoor goed kunnen nadenken over het thema van het album, heartbreak, en hoe we de muziek hierbij laten aansluiten. Het is niet per se heartbreak wegens liefdesleed, maar er is in de afgelopen jaren genoeg pijnlijks gebeurd: Covid, de Amerikaanse politiek, noem maar op.’ 

De verandering in samenstelling van de band heeft ook geleid tot een sound die past bij het thema: ‘Matthias speelde altijd heel intuïtief, hij kwam van een punk-achtergrond. Jan speelt op een ingewikkelde en doordachte manier. Ons nieuwe album klinkt daarom anders: het is nog steeds gitaarpop, maar iets warmer en iets meer hi-fi. Hier en daar een orgel of een gek gitaarlijntje, het is gedetailleerder.’ 

Zo ook op de nieuwe single, ‘Anywhere but Here’, een uptempo indiepopliedje met Harrison-achtige gitaren en opvallende akkoordwisselingen. Het kwam op een opmerkelijke manier tot stand: ‘Er is een stukje in Ghostbusters waar ze voor het eerst een spook zien. Ik moet die film als kind wel honderd keer hebben gezien, ken hem helemaal uit mijn hoofd. Bill Murray zegt dan de tekst: ‘Call it love, call it fate, call it karma’, bijna op een zingende manier. Het leek me leuk om daar een liedje omheen te schrijven. Ik klink als een nerd, maar ik weet bijvoorbeeld niet wie de score in de film heeft verzorgd. Zo’n grote nerd ben ik dus ook weer niet.’