Album van de Week (47): Weyes Blood
Californische zangeres verzacht de existentiële onrust met meeslepend nieuw album
Dat de wereld waarin we leven een puinhoop is, hoeft niet te betekenen dat je muziek dat ook is, zo bewijst Weyes Blood met haar nieuwe weemoedige album And In The Darkness, Hearts Aglow. Wat een prachtige titel! Op haar vorige album Titanic Rising zong ze al over thema’s als ecologische angst en het verlangen naar verbondenheid. Een gezondheidscrisis later lijkt dat sentiment er niet minder op geworden. Teerhartig begint ze het album met woorden die lonken naar dat verlangen: ‘Sitting at this party / Wondering if anyone knows me / Really sees who I am / Oh it’s been so long since I felt really known’.
Op zorgvuldige en meeslepende folk- en barokmelodieën uit ze op dit vijfde album haar zorgen over het pandemie- en post-pandemieleven. ‘Children Of The Empire’ is zo’n nummer, waarop ze de wanhoop van de jongere generatie aan de orde stelt: ‘We're long gone / In that eternal flame / Trying to break away / From the mess we made / Oh, we don't have time anymore to be afraid’. Als een soort heilige Maria (zo sierlijk als ze eruit ziet op de cover) ontfermt ze zich met haar ontwapenende stem over de jonge generatie. Het is soms bijna troostend, terwijl ze zelf machteloos toekijkt hoe de wereld eraan gaat.
En ondanks die 21e-eeuwse urgentie lijkt het nummer rechtstreeks uit de jaren zeventig te komen: als het niet door haar warme stem komt, die zowel aan Karen Carpenter, Joni Mitchell als Carole King doet denken, dan wel door de melodieën en instrumentatie die aan Harry Nilsson en Supertramp (een soort hedendaagse Crime Of The Century) doen denken. Het outro klinkt dan weer alsof het zo op Pet Sounds had kunnen staan. En zo zijn er wel meer nummers: ‘The Worst Is Done’ zou met z’n harmonieën zo door de Wilson-broers gemaakt kunnen zijn.
Die seventies-vibe komt niet van een vreemde, want daarachter zit een sterk staaltje productiewerk van onder andere Jonathan ‘analog fetishist’ Rado, het brein achter psychpopband Foxygen, die ook Titanic Rising al produceerde. Ook de D’Addario-broertjes van The Lemon Twigs en tevens vrienden van Foxygen leverden hun bijdragen op drums, gitaar en piano. And In The Darkness, Hearts Aglow is een prachtig, sierlijk geheel geworden. Weyes Blood zingt dan wel over eenzaamheid en onmacht, maar toch weet ze die gevoelens, voor zover dat nog kan, te verzachten.