Leonard Luka verenigt het Nederland-Indonesië-conflict in een liedje

Ook zonder het verhaal erachter te weten, is ‘Crossfield’ van de aanstormende Nederlandse muzikant Leonard Luka al een prachtig liedje. Het is slicke neosoul in de hoek van Jordan Rakei en Lianne La Havas, vol kleine muzikale referenties naar Indonesië, met een supersolide ritmesectie van drummer Nicky Hustinx (o.a. Eefje de Visser en Weval) en bassist Glenn Gaddum Jr. (o.a. Benny Sings en Sven Hammond Soul) en geproduceerd door Simon Akkermans.

Maar kijk de magistrale clip (door Tessa Rose Jackson) en hoor het verhaal erachter, en ‘Crossfield’ komt nog veel harder binnen. ‘Ik studeerde ooit op het Conservatorium in Haarlem, en werd daar vooral opgeleid tot sessiemuzikant’, vertelt Leonard Luka. ‘Ik werd er heel down van, verloor mijn plezier in muziek maken en was op mijn 21ste helemaal uitgeblust. Ik ben een jaar lang gaan reizen. Naar Australië, naar Nieuw-Zeeland en uiteindelijk ook naar Indonesië. Dat heb ik lang uitgesteld: ik ben half-Moluks, half-Indisch, en Nederland heeft een hele lange geschiedenis met Indonesië vol pijnlijke thema’s. In Indonesië ben ik naar een ereveld gegaan, Menteng Pulo op Jakarta. Heel bizar: je komt op een hele krakkemikkige begraafplaats en na uren rondrijden kom je op een prachtig dik gesubsidieerd veld vol witte kruizen. Het zegt alles over die geschiedenis. Daar overspoelden de emoties me. Mijn opa heeft in Nagasaki gezeten toen de atoombom viel, ik heb zijn dagboeken gelezen. Via mijn vader is dat hele oorlogsverleden doorgedruppeld. Mijn vader kwam hier vanuit een koloniaal verleden, die kreeg mee: “We móésten naar Nederland, we zijn slecht behandeld.” Hij wilde dat ik het Indische zou koesteren. Mijn moeder is Moluks en heeft een hele andere band met Nederland: ze is op haar 27ste als immigrant naar Nederland gekomen en heeft er keihard voor geknokt. Zij zei juist: “Pas je nou maar aan.” Daardoor kreeg ik een hele verknipte band met Indonesië, ik wilde er niet over schrijven.’

Maar daar op dat ereveld werden die verhalen opeens één verhaal, zíjn verhaal. ‘Ik begrijp alle kanten, het hele Nederland-Indonesië-conflict zit in mij. Ik ben zelf een dagboekje gaan bijhouden en die zinnetjes werden uiteindelijk dit nummer. Ik heb het naar Simon Akkermans opgestuurd, en hij zei: “Alles wat Indonesië is gaan we hierin verwerken.” Mijn vakantieopnames zitten erin, allerlei kleine instrumenten en elementen. En in de videoclip verwerken we beelden uit het Nationaal Archief, Rijksstudio’s, privécollecties. Dit is wie ik ben, het zegt alles over mijn verhaal en reis. Ik ben er ontzettend trots op.’