BKS23: Hermanos Gutiérrez tokkelt luchtig en droomt van de woestijn

De A2 én de A27 staan vast met ongelukken. Allebei! Wie het geluk heeft die trechter gepasseerd te hebben, staat met het zweet in zijn bilnaad een tent op te zetten. Of de deurknop van je Jungalow breekt af. De stress is van een afstandje voelbaar, we hebben met je te doen. Maar wie eenmaal binnen is, treft twee Ecuadoraanse broers genaamd Alejandro en Estevan Gutiérrez, die met twee gitaren voor zich uit spelen alsof ze op hun front porch zitten en nergens heen hoeven.

Die front porch staat voor de Hermanos Gutiérrez trouwens in Zürich, Zwitserland, maar ze dromen van hun moederland, van de woestijn, van Mexico, van de Latijnse muziek van de jaren vijftig. Ze doen dit natuurlijk al hun hele leven, zo samen spelen, en het oog en klinkt moeiteloos. Als de een de melodie speelt, legt de ander daar een basis onder. Geen van beide lijken ze de leiding te hebben, al zijn ze wel duidelijk anders. Estevan is de knapste van het duo, met een felrode blouse, een hoed, een perfect getrimd baardje en tattoo’s tot voorbij zijn ringen van smaragd, een wild paard op de rug van zijn hand. Alejandro is tegelijk soberder en rafeliger, met vettig haar en een snor voorbij zijn mondhoeken.

Het is natuurlijk helemaal niet spannend wat deze twee hier zitten te doen op hun krukjes, en toch werkt het prima om het weekend in te glijden. En waarom ook niet? Het heeft wel iets van een Zuid-Amerikaanse Khruangbin. En eerlijk, het zou je niet verbazen als Quentin Tarantino speciaal nog een film zou maken om deze twee een rol te geven.

HET MOMENT:
Een jongen met watermeloenen op zijn vrolijke festivalshirt en regenboogstrepen op zijn zwembroek legt een gigantisch kampeerkleed midden in de tent. Zijn vriendin is het eerste biertje halen. Drie vijftig, we gaan ervoor. Hij doet vast zijn slippers uit en begint zachtjes met zijn heupen te draaien. Zij sluit zich aan, slaat een arm om zijn middel en begint in hetzelfde ritme te wiegen. We zijn begonnen.