Genomineerd voor de 3voor12 Award 2025: Texoprint

De meest rauwe plaat van de twaalf genomineerden komt dit jaar uit Rotterdam en staat op naam van Texoprint. Die naam voeren ze nog niet heel lang, want de band heette voorheen Kalaallit Nunaat, zo’n beetje de meest obscure en niet-te-onthouden bandnaam die we ooit in Nederland tegenkwamen. Beter zo dus. Rotterdam heeft al jaren een gezonde scene als het op grillige gitaarbands aankomt, met Tramhaus en Library Card als andere vlaggendragers, en Texoprint zou niet misstaan op een triple bill. Want inderdaad, je denkt bij dit type muziek direct aan met zweet doordrenkte punkpodia. 

Het is altijd een uitdaging om de typische live-intensiteit van dit type muziek goed vast te leggen in de studio, en daar is Texoprint knap in geslaagd. Of het nou gitaarnoise-adrenalinebommetjes of meer shoegazey liedjes, er zit voortdurend een wat beklemmende sfeer in deze plaat. En dat is wel logisch als je bedenkt dat de drie bandleden omstebeurt brullen over de schaduwkanten van het moderne leven: van complotdenkers (‘Fratrice’) tot mensen die in doodenge online rabbitholes belanden (‘Street Theatre’). De gitaren gieren en krijsen om je oren, terwijl bas en drum straf voortjakkeren. Alles bij elkaar een verontrustend geheel dat past bij deze tijd.

Veel songs klokken rond of zelfs onder de drie minuten (met dan zomaar een minuut feedbackende gitaar als intro), met een paar uitschieters naar de vier. Onder meer  titelnummer ‘Modern Living’, een song waarin de sleur en vervreemding die beschreven worden sterk doen denken aan die van Fontaines DC’s bijna-titelgenoot ‘In The Modern World’. Het roept een beeld op desillusie van deze superieure technologische tijd gevangen in het eindeloze nachtelijke zappen langs oninteressante kanalen. Een nummer later, in ‘Control’, ontbreekt de grip op het leven totaal. ‘Is it a crime to be an unkempt loser? Will I ever own a home that's not a total dump?’

Met een mengeling van afgunst en walging bezingt de felle opener ‘Diamond Hands’ de moderne hosselaars, de crypto-bro’s, de dropshippers, de snelle gastjes die denken het leven uitgespeeld te hebben. ‘Tell yourself that you're not in the matrix’, klinkt het cynisch, terwijl de fel tegen-sturende gitaar de afkeuring nog eens onderstreept. Het is misschien makkelijker om maar gewoon mee te doen in de ratrace van het moderne leven, maar er zijn bands als Texoprint nodig om je af en toe te herinneren dat het ook anders kan.