Van Britse hypebands tot Songfestival-weirdo's, van experimentele elektronica tot jazz: we zagen weer heel wat mooie muziek op showcasefestival Eurosonic. Dit is onze top 20.

13. Bnnyhunna

Dwarsfluit, check. Percussie met volledige uitrusting, check. Vocalist met dijk van een stem, check. Heb je effe? Sexy sax, stomende drums, 5-snarige killerbas én groovy gitaar, check. Met dit arsenaal trekt Bnnyhunna, die zelf 4 verschillende klavieren voor zijn rekening neemt, ten strijde om zijn materiaal tot leven te brengen. 

Voor fans van: Fela Kuti & Quincy Jones 

Waar hopen we dit te zien: op een yacht met zonsondergang

Het nummer: 'SHOULD'VE BEEN YOU'

12. Ebbb

Dit trio in de Londense Windmill-kliek (o.a. Squid en black midi) bracht al een EP uit op Ninja Tune, en combineert engelachtige koorzang (denk zeroes indie-darlings als Animal Collective en Grizzly Bear) met elektronica en een drummer die nogal uit z’n plaat gaat. Die zanger is ook te gek, hij staat als een bezetene met zijn vuist in de lucht te stampen. Mooie (her)ontdekking.

Voor fans van: Animal Collective in de club

Waar hopen we dit te zien: gewoon nog eens in de X-Ray, maar dan wat later op de dag

Luister:Himmel

11. Judeline

Fans van Rosalía zullen ongetwijfeld helemaal apeshit gaan over Judeline, een Spaanse zangeres met Venezuelaanse roots die avant-gardistische pop vermengt met de traditionele muziek uit haar jeugd, van flamenco tot aan Venezuelaanse joropo. Haar sound is nog wel een tikkeltje minder toegankelijk dan de Spaanse superster, linksaf bij FKA Twigs, richting Ralphie Choo. 

Waar willen we dit zien: Hmmmm... op Le Guess Who? zou ze in een grote zaal  tot haar recht komen

Voor fans van: Rosalía, Ralphie Choo en Sevdaliza

Het nummer: 'JOROPO'

10. Käärijä

Käärijä is een wonderlijke cultfiguur, de Finse evil twin van Joost Klein, die douze points eist van zijn häters. Net äls Bäby Läsägnä gisteren is Käärijä bekend van zijn Songfestivalhit. Käärijä's muziek is een knotsgekke kettingbotsing van metälriffs, dubstepdrops, Finse räp en soft SM kelder räve.   

Voor fäns vän: Eurovisie curiosä en Oost-Europese muziekbeulen.

Wäär willen we dit zien: Kom määr op, Lowländs, tik hem binnen!

Luister: 'Cha Cha Cha'

9. Sylvie Kreusch

Kreusch’ show is tot in de allerkleinste puntjes uitgedacht. De Belgische indiepopprinces betovert het publiek door het hele podium te gebruiken, met aangrijpende choreografie en vocalen waarvan je bijna niet gelooft dat ze live zijn. Kreusch’ performance is zo gelikt en getraind dat het magie lijkt.

Voor fans van: dansen op Mazzy Star en Lana del Rey

Waar hopen we dit te zien: haar show zou pas echt tot zijn recht komen in een stijlvolle zaal als Carré of op festivals als Le Guess Who?

Het nummer: 'Ding Dong'

8. MRCY

Oh MRCY MRCY me, wat kan die Kojo Degraft-Johnson zingen! Hij kanaliseert met zijn trefzekere kopstem soulgrootheden uit de gouden jaren zestig, en zijn duopartner Barney Listen heeft ook een schitterende stem. Samen zingen ze MRCY binnen één liedje de dag top binnen. Maar daarna beginnen we toch wat kritischer te luisteren en vooral te kijken. Want ‘de stem’ mag de zanger dan hebben, met een pet die zijn ogen in de schaduw zet en een nogal malle bodywarmer blijft de uitstraling achter. 

Voor fans van: Sault, Michael Kiwanuka, Olivia Dean

Waar hopen we dit te zien: North Sea Jazz natuurlijk, maar zo'n moeiteloos overeind blijvende vocalist moet op ieder festival welkom zijn.

Luister: 'Lorelei'

7. Chloe Slater

Wie chronisch op Instagram en TikTok zit, kan zomaar terecht zijn gekomen in het algoritme van de Britse Gen Z-indierocker Chloe Slater. En dan met name de filmpjes waarin ze de Grote Problemen van Onze Tijd fileert: de woningnood, de groeiende kloof tussen arm en rijk en influencercultuur. Die vibe zou ook een beetje pedant kunnen zijn, als de Hermelien Griffel van het Gen Z-activisme. Maar nee hoor, ze blijkt gewoon een coolie met het type relatability dat bezorgde popsterren als Arlo Parks en Froukje ook hebben: zelfverzekerd over je onzekerheden praten. Tel daar een arsenaal aan leuke gitaarpopliedjes vol catchy hooks bij op, en een band die ze niet al te liefjes speelt, en je hebt gewoon een hartstikke leuk indie-rock-tiener-icoon-in-de-dop erbij. Toppieknal!

Voor fans van: hele leuke gitaarpopliedjes

Waar willen we dit zien: Motel Mozaïque zou een leuk begin zijn

Het nummer: ‘Price On Fun’

6. Antony Szmierek

Oh Antony Szmierek, wat ben je een charismatische cutie. Deze snorremans klinkt als een frisse versie van Mike Skinner (The Streets), met nonchalante mompelrap over zijn yoga-leraar, waarin hij van downward facing dog tot lotushouding gaat. Hij staat onschuldig te flirten met iedereen die in de buurt komt, doet al vroeg in de set een sprintje door de hele zaal, telt van 10 naar 1 om een gast in de armen te vallen en gelukkig nieuwjaar te wensen en pakt even later ook nog een meid bij de hand, die per direct smelt. 

Voor fans van: The Streets op een housebeat

Waar hopen we dit te zien: in april staat-ie op Motel Mozaïque, in Paradiso Amsterdam en in EKKO Utrecht

Luister: Yoga Teacher

Ugly live op ESNS 2025

5. Ugly

Sapperedosio, wat puilen de liedjes van Ugly uit van muzikale rijkheid! Slotsong ‘The Wheel’ bijvoorbeeld, die begint juist heel… eh… pretty, met bloedmooie a capella zang in canon. En dan maken ze een grillige afslag richting noisy artpop, waar vooral de drummer nasty roffeltjes mag plaatsen tussen de tegendraadse gitaarlijnen. Het is wat gezelliger en kampvuurfähiger dan veel Britse bands in hun scene, eigenlijk meer een soort highschoolmusicalversie van Black Country New Road (deelden ze ooit zelfs de drummer mee!). Niks mis mee, heerlijk hoe ze telkens weer in gebroedelijke samenzang uitbarsten.

Voor fans van: Glee in de Windmill

Waar hopen we dit te zien: Ze zijn al bevestigd voor Motel Mozaique, ook een goeie voor Into The Great Wide Open of Best Kept Secret

Luister: 'The Wheel'

Soft Launch live op Eurosonic 2025

4. Soft Launch

Deze Londense indiepop-lads noemen zichzelf gewoon een boyband. En wat is er essentieel aan een goeie boyband? Dat ze allemaal frontman-vibes hebben! Met zeker drie van de vier zit dat goed. Sterke strot, leuke energie: telkens dollen, plagerig duwen in de gitaarmomentjes, armen om elkaars nek in de gouden Beegees-samenzang, telkens van plek en instrument wisselen, en de openingssong bevat al drie meeklapmomenten. Ook een uitstekend teken: vooraan staan al wat meiden weg te smelten als een chocoladereep in een broekzak op een zomerdag. Tegelijkertijd is de sound van ze wat rafeliger dan je misschien zou denken, met genoeg gefreak en gefröbel. Alleen zonde van de drie ballads achter elkaar, en daardoor geen tijd meer overhouden voor hitje ‘Piano Hands’.

Voor liefhebbers van: Everything Everything, Balthazar, goede hooks en knappe jongens

Waar hopen we dit te zien: poster boven m’n bed en op Down The Rabbit Hole

Luister: 'Milkshakes'

Getdown Services op Eurosonic 2025

3. Getdown Services

Uitstekend! Deze twee blokes uit Bristol werken zich al binnen een liedje in het zweet als slotact van de eerste nacht Eurosonic. Vooral die gitarist glimt alsof-ie net uit de sauna is komen rollen, dus gaat een liedje later het kleddernatte shirt uit. Hun lekker lompe energie is precies de schop in de kloten die Groningen nodig had, want deze woensdag in de Oosterpoort bleef vooralsnog een iets te brave bedoening. Getdown Services is als Sleaford Mods minus het chagrijn. Net als dat duo hebben zij ook een laptop staan waar eigenlijk vrijwel alle muziek uit komt. Hoewel die ene voor de vorm ook een klein riedeltje op een synthesizer speelt, en de ander dus ook een gitaar pakt (en in z’n spel zit wat T-Rex verstopt). “Discorock” noemen ze het zelf, hoewel er eigenlijk niet zo gek veel disco in te horen is. Belangrijker is de manier waarop ze hun licht-absurdistische teksten vol zelfspot en verveling scanderen. Over Jamie Oliver bijvoorbeeld, over chips eten, over hondenkwijl, over depressie, maar dan wel gebruld alsof ze op de tribune staan tijdens penalty’s.

Voor fans van: Sleaford Mods en Yard Act

Waar hopen we dit te zien: als je snel bent, kun je 17 januari gaan kijken in de Paradiso-bovenzaal of 21 januari in de Effenaar. Deze zomer zijn ze nog te zien op Dauwpop en Vestrock.

Luister: ‘Dog Dribble

2. Daniela Pes

Daniela Pes uit Sardinië speelde vorig jaar ook al op ESNS. Toen in het piepkleine bovenzaaltje van Simplon, nu is ze gepromoveerd naar de veel grotere Stadsschouwburg (wat eigenlijk een gekke omgekeerde zaal is omdat het publiek in feite op het podium staat, maar dat terzijde). De propositie is niet veel anders dan een jaar geleden: in 2023 verscheen namelijk haar debuutalbum Spira, en dat is zo bijzonder dat het nog wel een keer in het volle licht mag staan. Geflankeerd door twee muzikanten in lijn, met percussie en elektronica, brengt ze een unieke mix van Italiaanse volksmuziek en hypnotiserende ambient. Ze lijkt zichzelf nu en dan in een trance te zingen, met een mengeling van Italiaans en zelfverzonnen woorden. Hoogtepunt is het adembenemende ‘Carme’, net voor het einde, waarin ze de synthesizer zachtjes laat janken en zelf klinkt als een Italiaanse incarnatie van Beth Gibbons. Ze durft soms groot te gaan, maar ze kan het ook piepklein.

Voor fans van: Portishead, Lucrecia Dalt, Marina Herlop

Waar hopen we dit te zien: Liever een clubconcert dan een festival. Wie durft het aan deze bijzondere artiest een plek met volle aandacht te geven? Sinds ESNS24 in Nederland niemand, dus is deze herkansing terecht.

Luister: 'Carme'

Jacob Alon live op ESNS25

1. Jacob Alon

Het blijft een beetje ongrijpbaar, wat nou maakt dat de ene singer-songwriter gewoon een singer-songwriter is en de ander een magisch geheim in die gitaar lijkt te hebben ontdekt dat wij gewone stervelingen nooit zullen ontrafelen. Jacob Alon kent dat geheim, en dat maakt hen de allergrootste ontdekking van de dag. Waar zit het ‘m nou in? Misschien in die waanzinnige stem, die van ijzingwekkend hoog naar laag kan en soms ook aangenaam schuurt zoals we kennen van Adrienne Lenker. Misschien in diens vingervlugge gitaarspel, dat wel doet denken aan Nick Drake. Misschien in die liedjes, over queer schaamte en obsessieve liefde.  Een paar extra gitaren waren wel handig geweest, want hen staat wel heel vaak te prutsen met het stemmen en die verlegen babbeltjes tussendoor voelen ook nog wat stroef. Ach joh, doet me NIKS. Deze schuchtere cutie was al mijn nieuwe favoriete singer-songwriter vanaf de eerste seconde dat hen begon te friemelen aan die duimpiano.

Voor fans van: Tim Buckley, Nick Drake en Adrienne Lenker

Waar willen we dit zien: Eerst maar eens langs Motel Mozaïque, Into The Great Wide Open en kleine showtjes in de EKKO en de bovenzaal Paradiso, daarna is het tijd voor het grotere werk

De track: ‘Fairy In A Bottle’