Drie avonden zwierven we door Groningen, in De Oosterpoort en op talloze plekken in de stad. Eurosonic 2025 kwam wat aarzelend op gang, maar gisteren en zeker op deze vrijdagavond zagen we een boel moois: van daverende Songfestival-acts tot verstilde singer-songwriters en Britse indiepoppers die prachtig samen zongen en elk nummer van instrumenten ruilden.

ESNS (Eurosonic Noorderslag) is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals staat. 

Eurosonic vindt van 15 t/m 17 januari januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands en artiesten uit heel Europa. Op Noorderslag – zaterdag 18 januari in de Oosterpoort – spelen alleen Nederlandse acts. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies en uitzendingen op 3FM (woensdag en donderdag van 22.00-01.00 vanuit Hilversum, vrijdag 22.00-01.00 vanuit Groningen, luister mee). Op vrijdag 17 januari is er een live editie van De Machine op de conferentie van ESNS. Op zaterdag 18 januari vanaf 22.00 uur presenteren 3FM-dj’s Vera Siemons en Justin Verkijk ESNS 2024 op televisie, live vanuit de Oosterpoort. Een muzikale uitzending van negentig minuten gevuld met interviews, reportages en optredens van jonge bands en artiesten.

Het blijft een beetje ongrijpbaar, wat nou maakt dat de ene singer-songwriter gewoon een singer-songwriter is en de ander een magisch geheim in die gitaar lijkt te hebben ontdekt dat wij gewone stervelingen nooit zullen ontrafelen. Jacob Alon kent dat geheim, en dat maakt hen de allergrootste ontdekking van de dag. Waar zit het ‘m nou in? Misschien in die waanzinnige stem, die van ijzingwekkend hoog naar laag kan en soms ook aangenaam schuurt zoals we kennen van Adrienne Lenker. Misschien in diens vingervlugge gitaarspel, dat wel doet denken aan Nick Drake. Misschien in die liedjes, over queer schaamte en obsessieve liefde.  Een paar extra gitaren waren wel handig geweest, want hen staat wel heel vaak te prutsen met het stemmen en die verlegen babbeltjes tussendoor voelen ook nog wat stroef. Ach joh, doet me NIKS. Deze schuchtere cutie was al mijn nieuwe favoriete singer-songwriter vanaf de eerste seconde dat hen begon te friemelen aan die duimpiano.

Voor fans van: Tim Buckley, Nick Drake en Adrienne Lenker

Waar willen we dit zien: Eerst maar eens langs Motel Mozaïque, Into The Great Wide Open en kleine showtjes in de EKKO en de bovenzaal Paradiso, daarna is het tijd voor het grotere werk

De track: ‘Fairy In A Bottle’

Deze Londense indiepop-lads noemen zichzelf gewoon een boyband. En wat is er essentieel aan een goeie boyband? Dat ze allemaal frontman-vibes hebben! Met zeker drie van de vier zit dat goed. Sterke strot, leuke energie: telkens dollen, plagerig duwen in de gitaarmomentjes, armen om elkaars nek in de gouden Beegees-samenzang, telkens van plek en instrument wisselen, en de openingssong bevat al drie meeklapmomenten. Ook een uitstekend teken: vooraan staan al wat meiden weg te smelten als een chocoladereep in een broekzak op een zomerdag. Tegelijkertijd is de sound van ze wat rafeliger dan je misschien zou denken, met genoeg gefreak en gefröbel. Alleen zonde van de drie ballads achter elkaar, en daardoor geen tijd meer overhouden voor hitje ‘Piano Hands’.

Voor liefhebbers van: Everything Everything, Balthazar, goede hooks en knappe jongens

Waar hopen we dit te zien: poster boven m’n bed en op Down The Rabbit Hole

Luister: 'Milkshakes'

Wie chronisch op Instagram en TikTok zit, kan zomaar terecht zijn gekomen in het algoritme van de Britse Gen Z-indierocker Chloe Slater. En dan met name de filmpjes waarin ze de Grote Problemen van Onze Tijd fileert: de woningnood, de groeiende kloof tussen arm en rijk en influencercultuur. Die vibe zou ook een beetje pedant kunnen zijn, als de Hermelien Griffel van het Gen Z-activisme. Maar nee hoor, ze blijkt gewoon een coolie met het type relatability dat bezorgde popsterren als Arlo Parks en Froukje ook hebben: zelfverzekerd over je onzekerheden praten. Tel daar een arsenaal aan leuke gitaarpopliedjes vol catchy hooks bij op, en een band die ze niet al te liefjes speelt, en je hebt gewoon een hartstikke leuk indie-rock-tiener-icoon-in-de-dop erbij. Toppieknal!

Voor fans van: hele leuke gitaarpopliedjes

Waar willen we dit zien: Motel Mozaïque zou een leuk begin zijn

Het nummer: ‘Price On Fun’

Zo, Käärijä is niet vän plän ons stroop om de mond te smeren. Hij moppert op zijn läbel en op ons in één soepele beweging. “Ik zou het begin vän het jäär vrij zijn en nu stä ik hier met jullie.” Hij känkert op de toevällige pässänten ään de bär en käffert de fänätieke äänhäng uit. Het zit hem äls gegoten, het päk vän de schoft. Beter dän zijn trädemärk leren jäsje, dät net onder zijn oksels ophoudt. Käärijä is een wonderlijke cultfiguur, de Finse evil twin van Joost Klein, die douze points eist van zijn häters. Net äls Bäby Läsägnä gisteren is Käärijä bekend van zijn Songfestivalhit. Beide waren ze outsiders met bizärre songs. Määr wäär de Kroäät gisteren helemääl niet wist te overtuigen, blijkt de Fin een perverse superster die zijn äct perfect uitspeelt. Zijn bänd bestäät uit drie identieke käle figuren met spikes rond hun zonnebril en nethemdjes, echte cärtoonboefjes. Käärijä wrijft nog eens over zijn gulzige buik, die knort vän de honger näär internationääl succes. Käärijä's muziek is een knotsgekke kettingbotsing van metälriffs, dubstepdrops, Finse räp en soft SM kelder räve. Hij heeft een nummer met Joost Klein vol met toetergeluiden (‘Träfik’) en een pärty stärter met de Estse zonderling Tommy Cäsh. Määr de grote troef bewäärt hij voor het läätst: ‘Chä Chä Chä’!  

Voor fäns vän: Eurovisie curiosä en Oost-Europese muziekbeulen.

Wäär willen we dit zien: Kom määr op, Lowländs, tik hem binnen!

Luister: 'Cha Cha Cha'

Dwarsfluit, check. Percussie met volledige uitrusting, check. Vocalist met dijk van een stem, check. Heb je effe? Sexy sax, stomende drums, 5-snarige killerbas én groovy gitaar, check. Met dit arsenaal trekt Bnnyhunna, die zelf 4 verschillende klavieren voor zijn rekening neemt, ten strijde om zijn materiaal tot leven te brengen. Zijn mix van jazz, soul, gospel, hiphop en highlife doet het ijskoude Groningen ontdooien. De showcase van de Amsterdamse producer en multi-instrumentalist start in kalme wateren, maar na een nummertje of 3 staat hij op van zijn stoel en zet de 7-koppige band een pulse van jewelste in, met vieze baslijntjes en zinderende synths. Veel stank faces zijn te spotten in het publiek en een enkeling schreeuwt goedkeurend ‘YEAH!’. De beste complimenten die je een musicus kunt geven. Bnnyhunna’s debuutalbum ECHOES OF PRAYER komt live ontzettend goed tot z’n recht met deze groep getalenteerde muzikanten. Het spelplezier spat ervan af. ‘HIT ME!’ schreeuwt Bnnyhunna à la James Brown om de groove verder in beweging te zetten. Als een echte dirigent lijmt Bnnyhunna het geheel met zijn toetsen aan elkaar. 

Voor fans van: Fela Kuti & Quincy Jones 

Waar hopen we dit te zien: op een yacht met zonsondergang

Het nummer: 'SHOULD'VE BEEN YOU'

‘Zo, klaar met ‘the culture part’, we zijn nu toe aan ‘the party part’. De Japanse Brusselaar Aili Maruyama gooit het roer inderdaad radicaal om halverwege hun set in Simplon. Tot dan toe was hun optreden opvallend mid tempo, met Japanse teksten over Soulwax-waardige baslijnen. Aili komt ook uit Gent, stad van Deewee, stad van Charlotte en Bolis, die ook al die typische electrosound vervlochten met Aziatische invloeden. Hoe is Aili geen Deewee signing, vraag je? Nou, het duo zit bij Eskimo, het label dat ons Aeroplane en The Glimmers bracht, zo ver weg is dat niet. Dat eerste stuk van de set is interessant en cool, maar ook een tikkeltje ongemakkelijk arty. Moeten we hier nu op dansen of niet? The party part komt dus als geroepen, en om het extra feestelijk te maken trekt Aili een reservoir lichtgevende percussiestokjes open. Een paar minuten later gaat de volle Simplon wuivend door de knieën op de opzwepende acid bleeps. 

Voor de fans van: Soulwax, Charlotte Adigéry

Waar zouden we dit willen zien: Aili speelde al op Down The Rabbit Hole, MOMO en Into The Great Wide Open, en dat is niet zo gek. Je hoeft hun muziek nog helemaal niet te kennen om je mee te laten nemen in hun aanstekelijke vibe.

Luister: 'Dansu'

Heel vet, hoe Tarta Relena een song bouwt op een verwijzing naar de achterstevoren speech in David Lynch’ Twin Peaks (RIP!), een referentie die trouwens net zo obscuur is als deze act. Een duo Catalaanse vrouwen, dat eeuwenoude folkliederen en vocale tradities uit Griekenland, het Romeinse Rijk en Spanje nieuw leven inblaast met diepe subbassen en pruttelende elektronica. Een act in de hoek van avant-gardistische festivals als Rewire en Mutek dus, waar men niet zo gek opkijkt als je een zes-minuten-durende song bouwt op een acapella, met een geloopte ademteug en een elektronische bas eronder. Ghehe. Dat klinkt natuurlijk een beetje gekscherend, maar fans in die hoek snappen dat er ook heel veel speelsheid zit in deze futuristische muziek.

Voor liefhebbers van: Marina Herlop, Meredith Monk en Lyra Pramuk

Waar willen we dit zien: ze stonden al eerder op Rewire en mogen op retour, verder: Le Guess Who? of Dekmantel aan ’t IJ

De track: ‘So de pastera’

Dat is effe slikken: Fiona-Lee staat niet met een band in de Lutherse Kerk maar hartstikke solo. Gekke keuze voor iemand die stadionwaardige anthems schrijft in de hoek van Bruce Springsteen en Sam Fender, gek tijdstip ook zo om 1 uur ‘s nachts. Ook solo vult ze de ruimte gelukkig met gemak met haar superkrachtige stem en fraaie liedjes. Maar die band, die missen we wel. Geef deze vrouw een rockend zestal, inclusief jubelende saxofoon!

Voor fans van: Springsteen, Morrisette, en meer nog: Sam Fender

Waar willen we dit zien: in de middag in het zonnetje van een mainstage, maar dan wel graag met grote band

Luister: 'When I Wake Up I'm Sad'

Ook gezien

The Family Battenberg
In principe kun je niet genoeg van dit soort langharige snotneuzen hebben, die 70s cultfilms kijken in de tourbus en rechtdoor fuzzy garagerock knallen. Zou wel leuker zijn met een buslading fans uit Wales die zo hard op en neer springen tot ze met hun schoenveters aan de balken van WEnutbutter hangen. Brengen een gruizige ode aan David Lynch (RIP).

IYAMAH
Neo soul zangeres IYAMAH heeft een mega stem, een open uitstraling en een kundige band, maar helaas geen killer songs. Ze heeft trouwens zeven uur op het vliegveld gezeten vanwege de mist, dus doorzettingsvermogen kunnen we haar ook niet ontzeggen.

Valentino Vivace
Deze Zwitserse cultfiguur is zo 80s dat hij zelfs een vaste telefoon heeft. Hij speelt met een full band Italotunes die misschien niet van het niveau ‘Hypnotic Tango’ zijn, maar slechte italo is op een bepaalde manier ook goede italo als het maar met het juiste brilletje en het juiste dansje gebracht wordt.

Big Special
Op hun debuutalbum vertelt het Engelse duo Big Special schrijnende verhalen over het deprimerende post-industriële Birmingham. Live laat frontman Joe zijn indringende spoken word jammer genoeg wegdrukken door het overijverige drumspel van zijn maat Callum. Sessie.

Maria José Llergo
Had cool kunnen zijn, deze Spaanse zangeres die studeerde onder dezelfde mentor als Rosalía, maar door die elektronische drums klinkt haar elektronica-meets-flamencopop als een open sollicitatie naar de twintigste spot in de Eurovisie Songfestivalfinale.

Ruthven
Deze schuchtere dude heeft een waanzinnige falsetstem en een coole sound (zeg maar: de glossy jaren tachtig meets The Paul Institute), maar hij moet het nog wel iets te veel hebben van zijn band.

Frytz
Genomineerd voor de vervelendste sit-down van de dag: deze Duitse snorremans met de uitstraling van een stuk karton, die flarden ‘Day ’N Nite’, ‘Mr. Brightside’ en ‘Around The World (Lalalala)’ in zijn lo-fi-indie-hop-whatever-dance propt.

Isaac Roux
Belgische folkrocker met medium gebroken-hart-in-de-bossen-vibes, hoewel het eigenlijk meer aan The Lumineers doet denken dan aan Bon Iver of James Vincent McMorrow (en dat is geen compliment). Sessie.

ZEP
ZEP is een opgevoerde raceauto zonder remmen, een alleskunner die van drums naar bas schiet, van nu-metal en hiphop naar jungle. Kom maar op met die festivals!

Annie-Dog
De Ierse Annie-Dog komt over als een gen-z popster in spé. Ze staat bratty op het podium met geitenwollen sokken, roze hair dye en theatrale gezichtsuitdrukkingen. Als bedroom producer maakt ze noisy pop met breakbeats, uk garage en een flinke laag autotune. Hoewel er live een paar nummers best goed uitkomen, merk je ook dat er nog wat werk aan de winkel is om haar producties helemaal tot hun recht te laten komen op plekken buiten de slaapkamer.

Overpass
Overpass uit Birmingham klinkt als een succesvolle Britse indierock band - maar wel zoals je die al kent (Snow Patrol, Kings of Leon, Two Door Cinema Club, Wombats). Live zit het goed in elkaar en hitpotentie is er ook, alleen dan wel keurig binnen de lijntjes. 

Supersport! 
Deze IJslandse indiepop band maakt schattige muziek die ook schuurt. Het zijn positivo’s met een hoop energie, maar het optreden voelt ook wat rommelig aan. Hun sympathieke samenzang en harmonietjes komen net niet lekker uit de verf.

Liana Flores 
De Birts-Braziliaanse singer-songwriter staat met haar poppy folk in de Nieuwe Kerk. Soms valt ze door die akoestiek een beetje weg als haar band aanzet, maar in de kleinere momenten komt haar stem onder het genot van de sambajazz van haar gitaar juist engelachtig naar voren. Dan kan het magisch mooi zijn, zeker in deze setting. Hoewel het zitconcert in eerste instantie wat statisch aanvoelt, duwt haar cover van Tom Jobim de performance met wat meer drive vooruit.

Texoprint
Dit Rotterdamse noiserock trio uit Rotterdam vernoemde zichzelf naar een textielfabriek in Boekelo. Vanavond treden ze op in de zuur ruikende zaal van Vindicat. Contrast moet er wezen. Toch matcht die doorleefde geur best met de denderende, raggende energie van de mannen.