The Family Battenberg
In principe kun je niet genoeg van dit soort langharige snotneuzen hebben, die 70s cultfilms kijken in de tourbus en rechtdoor fuzzy garagerock knallen. Zou wel leuker zijn met een buslading fans uit Wales die zo hard op en neer springen tot ze met hun schoenveters aan de balken van WEnutbutter hangen. Brengen een gruizige ode aan David Lynch (RIP).
IYAMAH
Neo soul zangeres IYAMAH heeft een mega stem, een open uitstraling en een kundige band, maar helaas geen killer songs. Ze heeft trouwens zeven uur op het vliegveld gezeten vanwege de mist, dus doorzettingsvermogen kunnen we haar ook niet ontzeggen.
Valentino Vivace
Deze Zwitserse cultfiguur is zo 80s dat hij zelfs een vaste telefoon heeft. Hij speelt met een full band Italotunes die misschien niet van het niveau ‘Hypnotic Tango’ zijn, maar slechte italo is op een bepaalde manier ook goede italo als het maar met het juiste brilletje en het juiste dansje gebracht wordt.
Big Special
Op hun debuutalbum vertelt het Engelse duo Big Special schrijnende verhalen over het deprimerende post-industriële Birmingham. Live laat frontman Joe zijn indringende spoken word jammer genoeg wegdrukken door het overijverige drumspel van zijn maat Callum. Sessie.
Maria José Llergo
Had cool kunnen zijn, deze Spaanse zangeres die studeerde onder dezelfde mentor als Rosalía, maar door die elektronische drums klinkt haar elektronica-meets-flamencopop als een open sollicitatie naar de twintigste spot in de Eurovisie Songfestivalfinale.
Ruthven
Deze schuchtere dude heeft een waanzinnige falsetstem en een coole sound (zeg maar: de glossy jaren tachtig meets The Paul Institute), maar hij moet het nog wel iets te veel hebben van zijn band.
Frytz
Genomineerd voor de vervelendste sit-down van de dag: deze Duitse snorremans met de uitstraling van een stuk karton, die flarden ‘Day ’N Nite’, ‘Mr. Brightside’ en ‘Around The World (Lalalala)’ in zijn lo-fi-indie-hop-whatever-dance propt.
Isaac Roux
Belgische folkrocker met medium gebroken-hart-in-de-bossen-vibes, hoewel het eigenlijk meer aan The Lumineers doet denken dan aan Bon Iver of James Vincent McMorrow (en dat is geen compliment). Sessie.
ZEP
ZEP is een opgevoerde raceauto zonder remmen, een alleskunner die van drums naar bas schiet, van nu-metal en hiphop naar jungle. Kom maar op met die festivals!
Annie-Dog
De Ierse Annie-Dog komt over als een gen-z popster in spé. Ze staat bratty op het podium met geitenwollen sokken, roze hair dye en theatrale gezichtsuitdrukkingen. Als bedroom producer maakt ze noisy pop met breakbeats, uk garage en een flinke laag autotune. Hoewel er live een paar nummers best goed uitkomen, merk je ook dat er nog wat werk aan de winkel is om haar producties helemaal tot hun recht te laten komen op plekken buiten de slaapkamer.
Overpass
Overpass uit Birmingham klinkt als een succesvolle Britse indierock band - maar wel zoals je die al kent (Snow Patrol, Kings of Leon, Two Door Cinema Club, Wombats). Live zit het goed in elkaar en hitpotentie is er ook, alleen dan wel keurig binnen de lijntjes.
Supersport!
Deze IJslandse indiepop band maakt schattige muziek die ook schuurt. Het zijn positivo’s met een hoop energie, maar het optreden voelt ook wat rommelig aan. Hun sympathieke samenzang en harmonietjes komen net niet lekker uit de verf.
Liana Flores
De Birts-Braziliaanse singer-songwriter staat met haar poppy folk in de Nieuwe Kerk. Soms valt ze door die akoestiek een beetje weg als haar band aanzet, maar in de kleinere momenten komt haar stem onder het genot van de sambajazz van haar gitaar juist engelachtig naar voren. Dan kan het magisch mooi zijn, zeker in deze setting. Hoewel het zitconcert in eerste instantie wat statisch aanvoelt, duwt haar cover van Tom Jobim de performance met wat meer drive vooruit.
Texoprint
Dit Rotterdamse noiserock trio uit Rotterdam vernoemde zichzelf naar een textielfabriek in Boekelo. Vanavond treden ze op in de zuur ruikende zaal van Vindicat. Contrast moet er wezen. Toch matcht die doorleefde geur best met de denderende, raggende energie van de mannen.