Jim Legxacy – black british music (2025)

Jim Legxacy opent black british music (2025) met een monoloog die ‘context’ heet. Die is belangrijk, want deze plaat markeert de moeilijkste tijd van zijn leven. Zijn zus overleed plotseling, zijn moeder kreeg een hartinfarct, en zijn broer een psychose. Hij verwerkt al het leed op zijn derde album, waarop hij op sneltreinvaart langs allerlei diepe dalen, hoge pieken en wilde genre-uitspattingen raast. De elektrische gitaren van ‘06 Wayne Rooney’, de akoestische tranentrekker ‘issues of trust’, de geflipte klavecimbel beat van ‘new david bowie’: Jim Legxacy wringt zich sonisch in alle denkbare bochten. Ook emotioneel vindt hij zijn ups en downs: in de ene zin ramt hij zichzelf op zijn borst – ‘ik ben een popster!’ – en in de andere wordt hij totaal verlamd door rouw. Een rijke plaat, waarmee Jim Legxacy zichzelf nogmaals op de kaart zet als een uniek talent uit de Zuid-Londense scene