BKS22: Novastar doet je terugverlangen naar je slaaptent

Het is de vreemdste keuze van het weekend: Novastar en dan óók nog als zondagopener op de One. De Belgische band is meer Pinkpop dan Lowlands, eerder Radio 2 dan 3FM. Het is bij Novastar langzaam aan wakker worden op functionele pianopop en dad rock. 

In een uur tijd wordt ruim geput uit het recente Holler And Shout, waarbij de folkrock-sound je gedachten laten afdwalen naar The War On Drugs. Maar waar daar een stuwende drive in zit, viert bij Novastar de gezapigheid hoogtij. Aan de altijd vriendelijke Zweegers zelf ligt dat niet. Die presenteert zijn nieuwe liedjes als een trotse vader, roffelt op de piano en snapt dat een uur spelen weinig tijd over laat voor praatjes tussendoor. Geen bezoeker die op enig moment ‘SPELUUUUH’ hoeft te roepen.

Werd dat maar gedaan. Vooral de band rondom Zweegers mist vuur en staat als een stel sessiemuzikanten de set van A naar B af te werken. Gitaarsolo’s verdampen onder een fel zonnetje en de zanger zelf heeft het ook zichtbaar moeilijk. In een veel te warm pak verschijnen de zweetdruppels al snel, gaat het jasje uit en horen we steeds vaker hoe lastig hij het heeft met nummers waarin de hogere noten worden gevraagd. Dé hits worden natuurlijk bewaard voor het eind. ‘Wrong’ mag dan een prachtig popsong zijn, het blijft een gemis als dat nummer zonder strijkers wordt opgevoerd. Uitsmijter ‘The Best Is Yet To Come’, met Zweegers alleen op piano, levert wel wat kippenvel op. Maar als dat vervolgens wordt opgerekt naar bijna tien minuten, dwalen de gedachtes al snel af naar al dat goede dat nog moet komen.