Muzikale storytelling
Peter Somuah blaast geschiedenis tot leven met een muzikale vertelling over jazz, roots en ritmes
Over de muzikale vondsten van Peter Somuah, waarin zijn Ghanese roots voelbaar doorklinken, kun je veel schrijven. Over zijn reis als autodidactisch trompettist, die hem buiten de grenzen van genres en tradities bracht, ook. Net als over zijn aanwezigheid op het podium: ontspannen, energiek en volledig in contact met zijn medemuzikanten. Moeilijker in woorden te vangen is wat er zich ontvouwt wanneer hij speelt. De ritmische rijkdom, de gelaagdheid in melodie en de manier waarop zijn muziek zowel uitnodigt als op scherp zet, is een ervaring die je persoonlijk moet ondervinden.
Het Rotterdamse Wester Theater biedt vaste bodem aan de première van Unstable Grounds, onderdeel van Peters Artist in Focus-traject voor North Sea Round Town. Het project, waarvoor hij een jaar lang verkennend onderzoek deed, laat zich niet vangen in stijl of genre. 'Some people will call it jazz,' zegt hij na afloop, 'but it’s so much more than that.' Noem het muzikale storytelling: een combinatie van compositie, dans en persoonlijke verhalen, gedragen door Peters warme stem die doorklinkt in de onderbuik. In vijf hoofdstukken vertelt hij een gelaagd muzikaal verhaal over de blijvende impact van kolonisatie en het leven tussen zijn geboortegrond en de Westerse wereld.
Peters naam prijkt op de posters, maar op het podium is hij onderdeel van het geheel. De door hem geselecteerde muzikanten krijgen allemaal evenveel ruimte. Drummer Dane Paris stuurt met precisie, bouwt spannende ritmes en laat een stilte vallen waar die meer zegt dan klank. Bassist Ildo Nandja, wiens schaduw op de muur van het theater danst, laat de contrabas zingen en pulseren. Zijn spel lijkt soms rechtstreeks verbonden met de bewegingen van danseres Revé Terborg, die belichaamt wat in de muziek voelbaar is: overgave, hoop en veerkracht. Samen met saxofoniste Cassie Kinoshi blaast Peter de geschiedenis verder tot leven.
Het is een optreden waarbij je vooraan wilt zitten. Om de vingers over de snaren te zien flitsen, de bolling in de wangen waar te nemen en het oogcontact, de stilzwijgende taal tussen de muzikanten, op te merken. Het plezier en gemak waarmee ze spelen is een genot om naar te kijken. In slechts drie repetities hebben ze Peters gevoel en artistieke visie tot een levendig geheel gemaakt.
Unstable Grounds brengt een belangrijke boodschap zonder te prediken. Het is een uitnodiging om de wereld door verschillende ogen te blijven bekijken. Peter legt zijn oor tegen de koloniale geschiedenis en vertaalt in muziek wat zelden in boeken terechtkomt. Het talent op het podium is onmiskenbaar; het zijn artiesten die wat ons betreft in focus mogen blijven.