HMLTD - West of Eden
Glamrock | queer | avantgarde | postpunk?
Als je op de Spotify-pagina van HMLTD kijkt welke bands er worden aangeraden om naar te luisteren staan daar bands als Shame, Idles en Fontaines D.C. tussen. Drie bands die bekend staan om hun postpunk geluid, maar ook enorm worden geprezen om de sterke liveshows. De flamboyante boys van HMLTD staan ook bekend om hun uitzinnige liveshows, maar muzikaal zijn ze vooral een sterk contrast in vergelijking met bovengenoemde post-punkbandjes. Nee, in plaats daarvan is de muziek van HMLTD enorm over de top. Ze gooien het liefst zoveel mogelijk soorten muziek in de blender en kijken dan wel wat er gebeurt. Luister maar naar 'To The Door' dat begint als spaghetti western maar halverwege een trap-intermezzo heeft en vervolgens weer jengelend door gaat.
En zo vult HMLTD - onder leiding van toekomstig queer-icoon en zanger Henry Spychalski - hun hele debuut West of Eden in met een overdaad aan kleurrijke geluiden. Het is een ideologische plaat waarop de zanger de huidige ideëen over masculiniteit omver wil schoppen. Soms klinkt de muziek als de hoogtijdagen van David Bowie's glamrock ('Satan, Luella & I'), een ander moment neemt het vijftal je mee naar de pub voor een politieke sing-a-long ('Blank Slate'). Knap dat ondanks het overdaad aan stijlen de band het toch voor elkaar krijgt een gestructureede poplaat te maken. En net als Shame, Idles, en Fontaines treitert HMLTD net zo hard het etablissement. Maar dan met netpanty's en alle toeters en bellen die er te vinden zijn.