Jameszoo's Blind Group: geordende chaos of complete waanzin?

Twee avonden voor jonge, opkomende jazzmusici waarvan er twee op een druilerige vrijdagavond in Paradox zich mogen laten horen. Jameszoo is de wat bekendere naam, de pas 26-jarige gitarist/componist Prashant Samlal misschien wat minder. Hij treedt normaal gesproken op met een kwartet, maar vanavond staat hij solo. Bescheiden kruipt Samlal achter zijn gitaar en pedalenarsenaal en wisselt af van emoties in zijn voor de rest instrumentale optreden.

Samlal begint nog zacht en dromerig, zeker niet slaapverwekkend maar eerder betoverend. De rust en kalmte maken na het eerste stuk plaats voor een wat onheilspellende sfeer en hij buiten de geijkte paden van jazz en klassiek loopt. Als toeschouwer laat hij je in het ongewisse terecht komen. Samlal is kennelijk ook niet vies van rockinvloeden die door zijn vlugge voetenwerk op de pedalen soms een computerachtige sound krijgen; een voorzichtig voorproefje van de ‘computer jazz’ die we straks voorgeschoteld krijgen van Jameszoo en zijn ‘Blind Group’.

Na een korte pauze komen Mitchell van Dinther, alias Jameszoo, en drie andere heren zonder aankondiging het podium op en is iedereen een klein beetje verbijsterd dat ze meteen beginnen te spelen. Niet de enige verbijstering van de avond; zo zien we de gemotoriseerde robotpiano te midden van het viertal enkele onmenselijk snelle passages spelen en is de tafel waar Van Dinther al zijn elektronica heeft uitgestald op zichzelf al indrukwekkend. Tussen al dat elektronicageweld is Jameszoo de duidelijke leider van de groep, het is mooi om te zien hoe hij zo nu en dan een moment pakt om als een dirigent weer orde te roepen in de chaotische stroom van geluid. 

Het nummer 'Soup' is één van de hoogtepunten van de set, de opbouwende ontregelde ritmiek van geluiden zorgt voor een extatische ontlading bij zowel de breed glimlachende heren op het podium als bij het publiek van waaruit een luid tussentijds applaus klinkt. Dat deze heren een gedeelde passie hebben voor wat ze doen en ontzettend goed op elkaar ingespeeld zijn blijkt wel uit de knikjes en knipoogjes tussen Van Dinther en toetsenist Niels Broos, Broos die vanavond bewijst dat hij meer dan terecht de keyboard wizard wordt genoemd. Nog zo’n ontzettend extatisch stuk is ‘Philip’, wat Van Dinther componeerde voor zijn goede vriend en kunstenaar Philip Akkerman, een moment voor drummer Richard Spaven om de show te stelen; hij drumt bijna net zo onmenselijk snel als dat de robotpiano zijn passages speelt. Het is indrukwekkend wat de heren hier ten gehore brengen, voor sommigen blijkbaar iets te mindblowing; een handjevol mensen is inmiddels afgehaakt. Gek is dat niet, de vrijzinnige jazz gecombineerd met de soundscapes en feedback loops voelen als een achtbaan met een hele hoop onverwachte bochten, loopings en kurkentrekkers.