Broeder Dieleman - De Liefde is de Eerste Wet

Broeder Dieleman is terug met zijn vijfde album alweer. Toen we hem voor het laatst spraken (voor zijn voorlaatste album ‘Komma’) liet hij al vallen dat hij eigenlijk een keer een popalbum wilde maken. Dat is nu dit album geworden. We doken het album in.

Het is altijd spannend om een nieuw album van broeder Dieleman in te duiken. Waar zijn eerste twee albums ‘Alles is IJdelheid’ en ‘Gloria’ een hoop persoonlijke teksten van Dieleman bevatte kregen we met de ‘Klein Zieltje’-ep en de albums ‘Uut de Bron’ en ‘Komma’ steeds meer muziek die in dienst stond van de natuur, de regio waar Dieleman opgroeide en folklore. De muziek en teksten werden zwaarder, experimenteler en de schoonheid spatte ervan af. Nu met ‘De Liefde is de Eerste Wet’ lijkt broeder Dieleman een beetje terug te gaan naar de tijd van ‘Gloria’, zijn beste album.

'De Liefde is de Eerste Wet’ toont broeder Dieleman zoals we hem als mens kennen: de zachtaardige grote reus. Op ‘Glasvol, liefje’ wordt de lichtvoetigheid van het album meteen duidelijk: “Ik heb mijn glasvol, liefje. Ik leg je geen strobreed in de weg”. Broeder Dieleman lijkt op dit album meer terug te keren naar de mensen om zich heen, zonder zijn inmiddels eigen geluid achter te laten. Zo horen we de kenmerkende banjo die al strijkend wordt bespeeld, het vrije pianospel van Pim van de Werken en de prachtige stem van Janine van Osta. Alles bij elkaar klinkt de liefde erin terug en soms mag er zelfs gedanst worden (‘Lied van het riet’).

Zoals we op ‘Plaatsbepaling’ horen: “Ik ben mijn eigen instrument, ik ben vreugdevol gestemd”. De nieuwe broeder Dieleman is een viering van het leven, de liefde en muziek. Broeder Dieleman flikt het weer, ‘De Liefde is de Eerste Wet’ is een schitterend album. Zo hoopvol en liefdevol hoorden we broeder Dieleman nog nooit en het doet uitkijken naar hoe dit in het echt klinkt.