Bob Wayne verovert harten

Dikke Dennis en Bob Wayne. Twee totaal verschillende acts, maar bij ’t Beest worden net juist deze twee acts op éen avond geboekt. Of het zijn vruchten afwerpt?

Het nieuwe jaar goed stevig beginnen, want wie is er niet in voor een stevig potje rockmuziek? Dikke Dennis was jarenlang mascotte van het ter ziele gegaande Peter Pan Speedrock, die in 2013 ook al te gast waren in ’t Beest. Vanavond dus: Dikke Dennis en de Røckers. Een gitaarrifje van links en de strakke drums vallen in het niets zodra Dikke Dennis over de bühne schuifelt. In een halfuurtje tijd ramt hij een sixpack bier weg alsof het water is, snakt hij zo nu en dan naar adem, en buldert er verder vrolijk op los. Zijn zangmicrofoon moet het ontgelden. Hij mag er drie keer tegenaan koppen en weggooien en doet dat als een geoefend atleet. Een waar schouwspel.

Met twaalf jaar ervaring en acht albums  is Bob Wayne een gevestigde naam in de countryrock. Hij gaat dit jaar voor een solo-tournee de wereld over. Met zijn tournee wil hij een record breken door zoveel mogelijk shows te spelen. Een flinke uitdaging om het voor de artiest zelf en het publiek ook leuk en interessant te houden. Of het hem lukt? Jazeker! Minder show en spektakel dan bij Dikke Dennis, maar dat mag de pret niet drukken. Hier gaat het om Bob Wayne, zijn gitaarspel en zijn zangstem.

Wayne heeft geen setlist en laat de liedkeuze over aan het publiek, dat luidkeels een titel roept. Hij brengt zijn nummers heel beeldend en vertellend, alsof je bij hem thuis op visite bent. Al tokkelend gaat hij alle verzoekjes langs. ‘Mr. Bandana’ speelt hij normaliter alleen met band. Met opgeheven hoofd probeert hij er in zijn uppie het beste van te maken. Bob Wayne kan het prima solo en is samen met Dikke Dennis een prima combi.