Ready for some voodoo
Al is het een kleiner podium dan wat zij op de grotere festivals spelen, MY BABY komt op als een echte headliner. Zangeres Cato van Dijck plugt een elektrische viool in en ook de kaart voor catchy gitaarriffje wordt meteen gespeeld. De band zelf lijkt niet helemaal tevreden met het geluid en kijkt elkaar meerdere malen hoofdschuddend aan. De zangmicrofoon is voorzien van een flinke lading reverb en dus zijn de aanmoedigingen van de zangeres niet altijd goed te verstaan. Na goed te luisteren lijkt de vraag te zijn of iedereen klaar is voor een flinke dosis voodoo. Of het Zeeuwse jazzpubliek zich laat vervoeren naar de moerassen van New Orleans door de ‘voodoo funkblues’ van MY BABY is nog twijfelachtig. Wat voor labeltje de band er zelf ook op plakt, het eerste hapje smaakt voor het publiek naar meer.
Bezwete bovenlichamen en blote voeten
Bands met een ‘look’ kunnen soms wat gênant zijn: wordt de hele band in foute hippie bloesjes en hoogwater spijkerbroeken gehesen. Gelukkig voelt de voodoo/hippie look van MY BABY niet geforceerd. Cato werpt haar doorschijnende tovenaarscape al snel af. Ook broerlief Joost van Dijck drumt door de hitte enkel in shorts en met een doek om zijn heupen gebonden. MY BABY dankt het publiek dat zij het strand niet hebben verkozen over ZeelandJazz. Dankzij de bedwelmende muziek en tropische verschijning van MY BABY voelt het warme zand niet ver. Menig toeschouwer heeft ook de schoenen aan de kant gelegd en stampt op blote voeten een voodoodans het dorre gras in.
Juni is een drukke festivalmaand voor MY BABY, gaven ze al aan tijdens een interview op Pinkpop. Zo stonden ze als eerste Nederlandse act op het hoofdpodium van Isle of Wight Festival en volgende week spelen ze op Down The Rabbit Hole en Glastonbury. Er is dus iets wat MY BABY internationaal gewild maakt en toch komt de lovende kritiek van Nederlandse bodem nog niet bepaald aanwaaien. Wat voor verwachtingen men ook van de band heeft, MY BABY belooft in Middelburg alles neer te zetten wat niets met jazz te maken heeft.
My Baby
In trance
Met zijn eerste album ‘Shamanaid’ probeerde MY BABY de luisteraar al te hypnotiseren. De titel is dan ook een verwijzing naar het sjamanisme, waarin men contact met het bovennatuurlijke zoekt door zich in staat van trance te begeven. Met alle uiterlijke tierelantijntjes komt MY BABY aardig spiritueel over, maar wel op dezelfde manier waarop een boeddha van de Xenos spiritueel is. Iets te goedkoop dus. Het zijn namelijk de solo’s en de buitengewone muzikaliteit van de band die uiteindelijk die hypnotiserende connectie weten te maken met het publiek. Het nummer ‘Make a Hundred’ heeft de kracht om te mesmeriseren. De riffjes van de Nieuw-Zeelandse gitarist Daniel Johnston laten het publiek dansen en de steeds versnellende drums zorgen dat die dans bijna in trance wordt uitgevoerd.
Een oase
In de bloedhete zon is MY BABY als een oase. Met hun soms Oosters-klinkende psychedelische muziek speelt de band als een stel bedoeïenen te midden van een rode woestijn. Na de afsluiting van het festival reizen de bezoekers dorstig en zweterig naar huis af. Een enkel tuimelkruid dwaalt door het centrum van de verlaten stad. In de lege straten van Middelburg lijkt het exotische optreden van MY BABY wel een luchtspiegeling. Eén ding is zeker: wie op deze hete zondag niet bij ZeelandJazz was heeft wat gemist.
My Baby
Benjamin Herman
Funky Organizers