We zijn aanwezig op de vijfde editie van Weitjerock in zijn huidige vorm! Het belooft weer een mooie editie te worden met klappers als Indian Askin, Canshaker Pi en Intergalactic Lovers

The Subs

De Jeugd van Tegenwoordig

Intergalactic Lovers

Intergalactic Lovers, al jaren worden we weer verliefd op het vijftal met hun breekbare en puntige liedjes. Na twee jaar radiostilte, de laatste keer dat we ze zagen was het nog in ‘t Beest in 2015. Twee jaar later zijn ze terug met een nieuwe single ‘Between the Lines’, die de echoes en melancholiek van tweede plaat ‘Little Heavy Burdens’ verlaat en weer terug gaat naar de puntige indierock zoals ze op ‘Shewolf’ en ‘No Regrets’ maakten.

Twee jaar is een lange tijd, maar de band tussen Intergalactic Lovers en het publiek is weer als vanouds. Er wordt gedanst op ‘Islands’ en meegezongen op ‘Delay’. Het nieuwe materiaal dat dient als introductie voor de nieuwe plaat ‘Exhale’ heeft weinig tijd nodig om te wennen, het voelt als de vertrouwde sound van de Vlamingen en de band heeft totaal geen moeite om het toch al trouwe publiek voor zich te winnen. De enige misser is dat ‘Bruises’ niet gespeeld wordt, maar wat geeft het? Na twee jaar wachten op een van de beste bands van België duurde lang genoeg, het wederzien van wederom een fantastische set maakt een hoop goed. We kijken nu al uit naar de clubtour en het album! (DdW)

Intergalactic Lovers

Intergalactic Lovers

Intergalactic Lovers

Arno

De brave Belgische artiest Arno, voluit Arno Charles Hintjes is meer dan gelieft in eigen land en terecht. Toch, zo net over de grens. Moet de 68-jarige zanger ervoor werken? Iets wat hij en zijn ban graag doen. De gemiddelde Weitjerocker moet toch eens graven. Maar als ‘Oh la la la’ wordt ingezet, zijn er vele weer mee. Het is een nummer uit zijn T.C. Matic-periode, wat stamt uit de jaren tachtig. Aar het gaat nog altijd mee, ook vanavond. Arno en zijn band zijn in vorm, niet buitensporig excellent, maar ze verzaken geen moment. Tussen de regen door weet de oude Vlaming de sfeer goed over te brengen en wordt er gedanst voor het podium. Arno is een fenomeen, niemand weet eigenlijk waarom, maar hij is het. Alles is ook vandaag dik in orde, dat heeft natuurlijk te maken met de ervaring van zanger en band. Want beste man weet hoe een show opgebouwd moet worden en een publiek bespeeld. Hit ‘Putian, Putian’ ontbreekt ook niet en de vraag om een toegift is terecht. Want Arno is een fenomeen, zeker in België. (GK)

Lucas Hamming

Na een heuse schuimparty met Radio Topkaas, is het de taak aan Lucas Hamming en zijn band om het tweede deel van Weitjerock te openen en doet dat met zijn vorige single ‘Method To My Madness’. Van een madness-situatie is zeker te spreken, maar Hamming zet in het begin nog weinig zoden aan de dijk, totdat de radiohitjes aan bod komen. Kekke meezing-refreintjes en idem koortjes. Zijn charmes gooit hij in de strijd, met ‘dit nummer is voor jou’ te roepen naar de dame in een gele regenjas, die tegen het hek aanstaat. Tegen het eind lijkt de energie bij elkaar te zijn geraapt en gooien ze alles eruit wat erin zit. Indian Askin-zanger Chino Alaya schiet nog te even te hulp om het einde nog pakkender te maken en ragt wat mee. Lucas Hamming en band kwam, zag, maar overwon het publiek net niet. (JvM)

Indian Askin

Indian Askin, al vanaf de eerste single een kracht om rekening mee te houden in rockend Nederland. Na duizenden kilometers gemaakt te hebben zijn ze intussen ook te roemen om hun energieke shows. Zo ook vandaag! De eerste drie nummers knallen er als een hattrick in met ‘Asshole Down’ en ‘Really Wanna Tell You’ (helemaal lekker om de lange haren even te laten wapperen) meteen als de bekendste nummers. Helaas kakt de set daarna even in. De interactie met het publiek is ver te zoeken, de band staat soms wat naar hun eigen tenen te staren. Tegen het einde van de set gaat de switch om, wordt verzocht om “dit veld om te ploegen”, waar vooral het jonge publiek gehoor aan geeft. Indian Askin kent dit optreden zo zijn ups en downs maar maakt het tegen het einde helemaal goed. (DdW)

Canshaker Pi

Wat rock betreft is Canshaker Pi dit jaar op Weitjerock de kers op de taart. De eigenzinnige garageband was dit jaar op Best Kept Secret al een hoogtepuntje, ook op Weitjerock zorgt de band voor een eerste hoogtepunt. Het viertal spuwt zijn nummers wild raggend en gitaarslopend richting de weide. Niks opbouw, niks langzaam beginnen, gewoon gitaren in je gezicht en je doet het er maar mee. Zij die stil kunnen blijven staan letten niet eens op, Canshaker Pi gaat harder dan zijn eigen muziek en tonen zich uitstekend songwriters met als uitschieter ‘The Naked Flower of the Wiz II’.

Lollige jongens zijn het ook, de gasten zorgen voor hun eigen feestje op het podium en met een ‘jullie zien maar of jullie het ook naar je zin hebben’-houding schiet het feestje langzaam maar zeker over naar het publiek. Als je als eigenzinnige alles-naar-de-klote-band een stel Zeeuwen kan laten dansen, dan doe je het heel, heel goed. (DdW)

Canshaker Pi

Canshaker Pi

Canshaker Pi

Electric Company

Na een flinke hoosbui over het terrein zorgt het zomerse bandje Electric Company dat het publiek de podia weer weet te vinden, want zeg nu zelf: het is alsof Brian Wilson je toezingt vanaf het podium. Maar kom op jongens! Een beetje meer enthousiasme mag wel. De country/surfpop á la The Beach Boys en The Turtles ligt fijn in het gehoor maar de presentatie en het optreden is zo dodelijk saai dat je het na één nummer eigenlijk al wel gezien hebt. De enige remedie: verstand op nul, biertje klappen en meewiegen op de fijne melodieëen. Verdomd, zijn daar al de eerste zonnestralen? (DdW)

Rhinorino

Na een onverstaanbaar potje brullen met de Duts’n is het haast een verademing om eens wat echt goeie rock door je oren te laten knallen. Aan Rhinorino de taak om met hun bozewittemannen-muziek de weide in tweeën te knallen. Rhinorino heeft de look, de energie en de attitude om Weitjerock een vroeg hoogtepunt te laten beleven, maar was is het publiek opeens heen? Het Duts’n-publiek is intussen aan de bar blijven plakken en geeft weinig om de straightforward rock van deze Utrechtenaren.

Intussen gaat op het podium ook niet alles van een leien dakje, de gitarist kampt met een gitaarstoring. De manier hoe hij het oplost is werkelijk geniaal, gewoon je bassist met z’n koebel het publiek ophypen. Met weinig publiek en kapotte gitaren weet powertrio Rhinorino toch een vermakelijke show neer te zetten. (DdW)

Femke Bun

Meer 3voor12 Zeeland