Bij binnenkomst is gelijk duidelijk dat de Muijnck iemand is die van zijn drumstel houdt en daar alles uit wil halen. Naast zijn drums staat een metronoom te tikken en achter zijn drums hangt een whiteboard met drie bizarre ritmes uitgeschreven, waar al bijna de hele dag bijna obsessief op geoefend wordt. Snel stapt hij achter zijn drumstel vandaan, zet een bakje koffie en begint honderduit te vertellen over hoe hij is begonnen en waar hij naartoe wilt.
In de peuterfase was al wel duidelijk dat de Muijnck zou gaan drummen: de tafel, bestek en borden waren elke maaltijd de klos. Vanaf het moment dat zijn ouders een drumstel kochten, was hij nergens anders meer te vinden. Niet veel later is hij op de muziekschool gestart en werd hij lid van Juliana Drum & Bugel Corps in Middelburg. Op zijn achtste kwam de Muijnck terecht in een jazzband, waar hij door andere bandleden kennis maakte met progressive metal. Vanaf dat moment werd duidelijk dat dit de muziek was die hij wilde maken en het liefst zijn geld mee zou verdienen: “Ik ben iemand die graag aan mensen laat zien wat ik allemaal kan, en dat kan in geen enkel genre beter dan in progressive. Altijd vooruitstrevend, met gekke maatsoorten en ritmes die door elkaar heen lopen.”
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
