Wij zijn op de Crammerock zaterdag Wij zijn op de Crammerock zaterdag

Equal Idiots is een vrij nieuwe garage rockband uit het Belgische Hoogstrate. Het duo bestaat uit Thibault Christiaensen (zang en gitaar) en Pieter Bruurs (drums). Hun carrière nam een vliegende start nadat ze de finale van de Humo Rock Rally haalden, met een beetje hulp van Studio Brussel staat de band nu als niet te missen act op Crammerock.

In vlot tempo knallen de twee hun liedjes van hun debuut ‘Eagle Castle BBQ’ de tent in. Lekkere korte puntige garagerock met niet al te ingewikkelde teksten. Heerlijke rock-‘n-roll met een prettig Ramones geluid. Equal Idiots krijgt het voor elkaar om op de vroege middag het publiek zichzelf al kapot te laten raggen. Als dat maar goed komt vandaag.

Tussen al het muzikale geweld door weet Tamino de rust in de tent te brengen. Met slechts één ep op zak heeft de jongen al een hele groep fans verschaard, er staan zelfs jonge meisjes met zijn naam op hun voorhoofd gemarked. De ‘Jeff Buckley’ van België, komt op zonder bombarie en begint al tokkelend op zijn gitaar te spelen. Zoekt Tamino op zijn ep nog de stilte op, live zit er meer vuur in dankzij zijn begeleidingsband. Ook klinken een hoop nummers meer electronisch, iets wat zeker interessant gaat klinken op een album.

Het hoogtepunt? Dat is zonder twijfel ‘Habibi’. Tamino speelt het hartverscheurende nummer vol overgave dat je er een brok in je keel van krijgt, hier en daar wordt er zelfs een traantje weggepinkt. Wie erbij was weet het nu zeker, deze man ga je binnenkort vaker horen, het is slechts nog wachten op een album.

Absynthe Minded speelde vanmorgen nog voor een man of honderd op de camping, nu staat de tent van voor tot achter vol voor de Belgische popband. Dit jaar oktober zal de nieuwe plaat uitkomen en Crammerock mag alvast smullen van nieuw materiaal.

Ga je naar een concert van Absynthe Minded, dan weet je dat je een kwaliteitsoptreden gerserveerd krijgt, zo ook vandaag. De Belgen bouwen de set langzaam op, de eerste drie nummers zijn vrolijke niets aan de hand nummers, maar in de instrumentatie hoor je de donder in de verte al rommelen. Zo nu en dan schiet de band dan ook gecontroleerd uit de bocht om even stevig te knallen. Geen spannend optreden, wel van buitengewone klasse.

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: een optreden van Warhaus is pure sex. De muziek van Oscar and the Wolf lijkt in vergelijking hiermee nog eerder op een potje schuifelen met armlengte afstand in een christelijke jeugdsoos. Warhaus verleidt, stoot af, hijgt in je oor en sleurt je weer terug aan je oren. Eerder dit festival riepen we nog dat J. Bernardt het beste Balthazar-zijproject, na dit optreden op Crammerock moeten we ons toch misschien even achter de oren krabben.

Dit optreden stond in het thema van het vertrek van gitarist Jasper Maekelberg die zich dit optreden de snaren van zijn gitaar speelt, letterlijk. Warhaus mag dan Maarten Devoldere zijn creatieve speeltuin zijn, live is hij nergens zonder het 180 kilometer per uur uit de bocht vliegende spel van Maekelberg. De rest van de band lijkt het laatste optreden nog even een bak energie open te hebben getrokken. Zo strak als vanavond hebben we Warhaus nog nooit gehoord.

De band trekt zich ook niets aan van crowd pleasers: openen en sluiten met nieuwe nummers, materiaal van het debuutalbum is schaars dit optreden en een nieuw nummer wordt mede door een blikseminslaande solo van Jasper Maekelberg uitgerekt tot een tien minuten durende hoogtepunt. En laten we wel zijn, dat nieuwe werk smaakt naar meer. Nu we zowel fantastische optredens van J. Bernardt als van Warhaus hebben gezien is het misschien nog niet heel erg dat Balthazar nog steeds met pauze is.

Het is toch wel vreemd dat Paul Weller niet met grote hoofdletters bovenaan het affiche van Crammerock prijkt. Verstopt onder namen als Bloc Party, Richard Ashcroft en White Lies staat The Modfather aangekondigd. Weller was frontman van The Jam en The Style Council en had solo successen met hits als ‘Wild Wood’ en ’ You Do Something For Me’.

59 jaar is Weller inmiddels, zin dertiende (!) soloplaat heet ‘A Kind Revolution’. Genoeg klassiek materiaal om een goede set uit te halen. Maar Weller brengt vooral muziek uit zijn soloperiode, we missen dus helaas de punkinvloeden van The Jam vanavond. The Council´s jaren 80 hit ´Shout To The Top´ komt nog wel langs, maar meer trips through memory lane zitten er niet in. Wat overblijft, een degelijk rockshow zonder al te veel fratsen.

Pompen of verzuipen. De rondreizende stamkroeg die Flogging Molly heet is neergestreken op Crammerock. Voor een uur lang kan elke bezoeker weer op z’n slechtst gaan op alle ‘Drunken Lullabies’ die de band het publiek voorschotelt. Bij Flogging Molly is er nooit de vraag of het een goed optreden wordt maar wat je wel weet is dat het zo’n avond wordt waarbij je veel te veel bier in in je mik gooit, in je nek krijgt en per ongeluk tegen je buurman aan gooit tijdens het dansen.

Chapeu voor de band die met een energie op het podium staat alsof het een thuiswedstrijd is, die ‘oooh’-meezingers heeft waar Kensington nog jaloers op zou zijn en chapeu voor de band die elke individu meeneemt in de hossende vleesmassa van Crammerockers die op hun beurt met wildvreemden danst en hun broeders laten surfen op de menigte.

Bloc Party als headliner op Crammerock: een beetje huilen met de pet op. In tijden van het fantastische 'Silent Alarm' vlogen de briljante nummers met gestoorde riffs je om de oren maar nu moeten we het ook doen met het lachwekkend slechte 'Hymns' als laatste wapenfeit en het album daarvoor was ook al niet te best. Bloc Party leek na het eerste album een beetje op een one trick pony te lijken. Op voorhand staat de band al 1-0 achter.

Live is het helaas ook niet al te best. Het contrast tussen het eerste en het tweede nummer is zo immens dat het lijkt alsof er tussen de nummers een andere band op het podium is gelopen. De electronica in de nummers klinken als interessante ideeën maar op het podium slaat het helaas dood. Een groot gedeelte van het publiek gaat maar vast indrinken voor Goose.

Maar dan! Wanneer oud materiaal wordt ingezet zie je dat de band de tent moeiteloos in vuur en vlam kan zetten met het geniale 'Helicopter' als ultiem indierock anthem. Maar ook 'Helicopter' kan dit optreden niet redden. Het evenwichtloze optreden laat maar al te goed zien dat Bloc Party al lang zijn relevantie heeft verloren.