Strijkkwartet Zapp4 eert pophelden

Een ‘diagonaaltje’ door 50 jaar popmuziek

Willem Schipper ,

Wie in één concert werk van The Beatles, Led Zeppelin en Michael Jackson ten gehore brengt moet van goeden huize komen. Dat komen de heren van strijkkwartet Zapp4 dan ook. Alle vier hebben ze een indrukwekkende opleiding, carrière en volle prijzenkast in de jazz-, improvisatie- en klassieke muziekwereld. Dat geldt ook voor percussionist Afra Mussawisade en voor Vera van der Poel, die als singer-songwriter actief is. Met zijn zessen trekken ze op vrijdag 11 oktober een ‘diagonaaltje’ door vijftig jaar popmuziek in De Spot.

Ode aan de groten der aarde
In een matig gevuld poppodium brengt het zestal een ode aan hun muzikale helden. Dat blijken bepaald niet de minsten te zijn. Er wordt vooral het bekendste werk van de groten der aarde gespeeld. Dat houdt een zeker risico in, want iedereen kent deze tracks van voor tot achter. Aan de andere kant is het ook wel spannend, omdat niet alle gekozen covers zonder slag of stoot naar arrangementen voor strijkkwartet en percussie laat overzetten. Dat dat meer dan gelukt is, blijkt onder ander bij Michael Jacksons ‘I Can't Help It’, dat door Zapp4 van een lang uitgesponnen mysterieus intro wordt voorzien.  
 
Ovationeel applaus
Vera van der Poel weet her en der in de klassiekers een onvermoed laagje jazz bloot te leggen met haar enigszins laid-back interpretatie. Als Zapp4 een eigen instrumentale compositie inzet, lijkt het concert even richting gesubsidieerde podiumkunsten af te drijven. Maar, direct daarna wordt het weer rete sprankelend met Van der Poels eigen ‘Lucky Number’, waarbij Mussawisade heerlijk los gaat op zijn bijzondere kit met allerlei vreemde trommeltjes en bellen. Ook haar nummer ‘Miss Me’ kan op de nodige bijval van het publiek rekenen. ‘Blackbird’ van The Beatles krijgt een veilige maar niettemin prachtige makeover, en van Prince's falset in ‘Kiss’ naar Vera's sopraan blijkt ook maar een kleine stap. Ze komt ook prima tot haar recht als ze probeert vooral niet Aretha Franklin na te doen in ‘I Never Loved a Man’. Met haar eigen interpretatie oogst ze een ovationeel applaus. Neil Young en Jimi Hendrix klinken fris en anders dankzij de inventieve strijkarrangementen en het pure spelplezier van Zapp4. Maar, als Van der Poel ‘Marcie’ van Joni Mitchell inzet staan de nekharen pas echt recht overeind. Dit is klaarblijkelijk haar favoriete muziek. De zang smelt perfect samen met de strijkers.  
 
Veelzijdig avondje
Zapp4 geeft daarna een nog dwarsere draai aan Radiohead dan het origineel. Ze speelden al eens een hele CD vol met Radioheadcovers, blijkbaar een dankbaar object voor strijkkwartetten (zie bv. DAAU, Vitamin en Enigmatic). Mussawisade laat intussen nog eens horen dat je met alleen een tamboerijntje iedereen minutenlang aan zijn stoel kan nagelen. Uiteindelijk wordt met een bepaald niet beroerde versie van Led Zeppelins ‘Black Dog’ en een toegift van nogmaals Joni Mitchell een veelzijdig avondje afgesloten.