Tijdens Ramblin Roots beleeft men samen de blues Tijdens Ramblin Roots beleeft men samen de blues

’’Are we the first set you guys see? Then we better bring it!’’ Het festival start met de knauwende, Amerikaanse stem van Caleb Caudle & The Sweet Critters in de Pandora. Het werk van Caleb Caudle omvat de verhalen waar het genre zich zo goed voor leent: uitingen over liefdesverdriet, ervaringen met de blues, onderweg naar nergens op de eindeloze snelweg. Hoewel de outfits van de band niet per se uitzonderlijk zijn, dragen ze bij aan de setting van hun muziek: een trucker cap, jeanspak, hangsnor, en een paar (cowboy)boots, en je waant je ergens in een afgelegen bar. Vergezeld door zijn band en het kenmerkende geluid van de slide guitar, zorgt deze sterke act uit North Carolina gelijk voor een knallende start van het festival.

Dat die verhalen van de blues en de Amerikaanse weidsheid niet enkel door Amerikanen kunnen worden vertolkt, toont de Noorse Malin Pettersen. De Club Nine leent zich ook perfect voor de singer-songwriter die, enkel met een akoestische gitaar, een intieme setting weet te creëren. Zij erkend dat ‘’heartbreak and heartache’’ veelvuldig gebruikte onderwerpen zijn van het genre countrymuziek. Daarom wilde zij iets schrijven over wat dicht bij haar staat: natuurkunde en kwantumfysica. En met het Amerikaanse accent dat Malin produceert, passen deze onderwerpen net zo goed als haar nummer over goudzoekers in Arkansas.

Ook de Ierse Murieann Bradley toont in de Hertz hoe het genre natie-overstijgend is. De 18-jarige folkzangeres pakt het publiek met geweldig gitaarspel en een stem alsof ze al jaren ronddwaalt en trainhopping doet in de Mid-West. Een medley van eigen nummers en covers van artiesten als Woody Guthrie, Blaze Foley en Elizabeth Cotten. Gecombineerd met de tussentijdse verhalen die Murieann, in het Iers, deelt, creëert zij de intimiteit van een pub. De keuze voor voornamelijk nummers uit de jaren ’20, ’30 en ’40, maakt het optreden gelijk een geschiedenisles over de country blues en het bredere americana genre in het algemeen.

Door de sfeerervaringen in de Hertz, Cloud Nine en Club Nine, lijkt de grote zaal eerst wel erg groot voor een artiest als Mary Gauthier en haar instrumentarium: slechts met een eigen gitaar en haar muzikale metgezel, singer-songwriter Jaimee Harris. Het wordt snel duidelijk dat er verder niet veel nodig is om de zaal te vullen met de intimiteit van haar levensverhalen. Verpakt in pakkende teksten als ‘Alcohol and adarell, prides comes before the fall’ en ‘Steam Train was the king, The last of the hobo kings’, neemt Mary het publiek naar het rauwe hedendaagse Amerika. Met het nummer ‘Dark Enough to see the Stars‘, geeft ze een ode aan een quote van Martin Luther King: ‘’Only in the darkness can you see the stars’’. Mary trekt een snelle parallel met de huidige situatie in de Verenigde Staten, ‘’because where I live, it is pretty dark right now’’.

Naarmate de avond vordert, gaat het tempo omhoog en begint de ramblin. In de Cloud Nine brengt Early James de honky-tonk naar TivoliVredenburg. Zijn muziek ‘’komt uit de modder opborrelen’’ en direct na deze aankondiging barst Early James los met een stem als Tom Waits. Allicht is het zijn passie of de vintage microfoon, maar het is lastig te begrijpen waar James precies over zingt. Aan de klanken, zijn bewegingen en gezichtsgrimassen is wel duidelijk te zien dat hij zijn hart uitstort over het publiek. De drummer en bassist zijn pas op het laatste moment geronseld voor het concert maar weten perfect in te spelen op Early James, zelfs als deze een solo in zet met een oplopend tempo dat nooit lijkt te stoppen.

Voor de afsluiter van het festival is al rekening gehouden met het feit dat het los kan gaan: de stoelen zijn weggehaald in de grote zaal en over het podium is een gigantisch wandkleed gedrapeerd. DeWolff speelt voor de eerste keer op Ramblin Roots en heeft een sterke livereputatie. Daarbij komt dat de band net terug is van een tournee door het Verenigd Koninkrijk. Als een geoliede machine laat de band direct met haar psychedelische rock het publiek bewegen. Het Hammond orgel trekt de zaal vol, waarna de losspringende zanger en gitarist Pablo van de Poel het publiek vasthoudt. Een Nederlandse band als afsluiter voor dit americana festival zou kritiek hebben kunnen veroorzaken richting de organisatie. Als je DeWolff vanavond los ziet gaan zal deze kritiek echter onbegrijpelijk zijn: de Nederlandse americana scene staat er sterk voor.

Gezien: Ramblin Roots 2025, zaterdag 18 oktober 2025 @ TivoliVredenburg, Utrecht