Maxime groeide op met een berg aan gevoelens, alleen was het lastig om hier woorden aan te geven. Haar ontmoeting met muziek op jonge leeftijd begon als iets gevoelsmatigs waar geen woorden aan te pas hoefden te komen. Ze kon een stukje gevoel kwijt, wat ze elders niet kwijt kon. Destijds speelde ze bestaande stukken, maar was ze weinig bezig met eigen muziek maken. Dat veranderde toen ze voor de eerste keer liefdesverdriet ervaarde. Ze schreef een liedje om haar gevoelens kwijt te kunnen. De intentie was niet om iets moois te maken, of überhaupt een liedje te produceren. Het was gewoon een uitlaatklep. 'Zelf vond ik het niet bijzonder goed, maar ik dacht; als ik zoiets kan maken in een kwartier, misschien kan ik dan wel écht iets moois maken, als ik iets meer mijn best doe.’ Sindsdien is ze niet meer gestopt.
Als diergeneeskunde student bevond ze zich in een volledig andere bubbel. Zonder muzikale scholing of connecties binnen de muziekindustrie leek het beginnen aan een carrière als singer-songwriter een lange weg om af te leggen. Sociale media bleek een goede stap in die richting. Door een beetje van haar muziek op verschillende platformen te plaatsen, kwam ze in aanraking met mensen en ontving ze goede reacties. 'Voor mijn gevoel kom ik gewoon echt van de andere kant van de wereld en kom ik nu in de muziekindustrie de hoek omkijken.’ Ondanks de moeilijkheden die dit meebrengt, ziet ze ook de voordelen hiervan in. ‘Ik kan de industrie observeren van een afstandje, en dan raken bepaalde dingen me minder. Dan denk ik soms; oké jongens, gaan jullie maar lekker handjes schudden, ik ga gewoon lekker muziek maken.’