Club 3voor12 Utrecht september serveert soul, synths en schurende gitaren Club 3voor12 Utrecht september serveert soul, synths en schurende gitaren

TOS opent de avond op het podium van dB's, helemaal in zijn eentje. Zijn opvallende podiumpresentatie en warme stem trekken de aandacht. De mix van neo‑soul, r&b, jazz en hiphop klinkt nergens bedacht, maar juist heel natuurlijk. TOS oogt introspectief, de nummers lijken vooral voor hemzelf bedoeld. Bij momenten is de muziek klein, maar even vaak stuwt de compleet zelf geproduceerde beat hem vooruit naar een bijna feestelijke energie. Bij de rustige stukken dwaalt de aandacht in de zaal soms af, maar het contact pakt hij snel weer op. Daarbij zoekt hij regelmatig verbinding met de bezoekers: een blik, een gebaar of een directe vraag tussendoor om het publiek mee te laten doen.

Het drietal van bloc bloc bloc bouwt vervolgens een geheel andere wereld. De aandacht wordt direct naar de visuals en het donkere podium getrokken. Het trio brengt daarbij melancholische new wave met pulserende ritmes en ruim opgezet synthwerk. De nummers bewegen tussen minimalisme en uitbarstingen, waardoor het optreden voortdurend spanning houdt.

De band heeft gekozen voor een drumcomputer in plaats van een traditionele drummer, iets wat bands die hen waarschijnlijk geïnspireerd hebben ook deden. Die levert een repetitieve, bijna hypnotiserende laag op, maar mist soms de spontane dynamiek van live-drums. Daartegenover staan poëtische teksten en echoënde vocalen die de muziek een menselijke kern meegeven. De bandleden spelen subtiel op elkaar in, waardoor de precisie van de set duidelijk wordt. De visuals worden in realtime getriggerd door toetsenist Bob Leynse, wiens MIDI-signalen de schermen aansturen. Het resultaat is een optreden dat sfeervol en dreigend is, maar tegelijk intiem aanvoelt.

Limerent sluit de avond af en kiest meteen voor de hoogste versnelling. Het viertal, drie vrouwen vooraan, drummer daarachter, beweegt ergens tussen grunge, post-punk en alternatieve rock. Vooral de dubbele gitaarlaag valt op; de ene gitarist zet hoekige riffs neer, de andere vult aan met lang uitklinkende feedback. Dat geeft de set een ruwe rand, maar zorgt er ook voor dat de zang in de hardste passages geregeld wegvalt.

De set laveert tussen agressieve uitbarstingen en rustpunten. Er zijn momenten met rauwe riffs en vocalen die op spitsuur dicht tegen het publiek aankomen, maar ook verrassende intermezzo’s: funky breaks, rustige passages of halverende tempo’s die de dynamiek openbreken. Juist die onverwachte overgangen houden de spanning hoog, al voelt niet elke overgang even logisch. Het publiek reageert zichtbaar op die wisselingen; wanneer de band ineens gas terugneemt, hoor je geroezemoes verstommen en wachten mensen op wat komen gaat.

Het optreden komt over als een statement, met ruimte voor speelse details. Dat wordt tastbaar in het fysieke spel van zangeres/gitariste Lena Panahy, die tijdens een climaxmoment energiek in de lucht springt.