Tijdens de Utrechtse Superbowl wordt niet tegen elkaar, maar met elkaar gestreden Tijdens de Utrechtse Superbowl wordt niet tegen elkaar, maar met elkaar gestreden

Als Part Garden met hun witte tenues in positie staat, lopen de eerste mensen de zaal binnen. De opbouwende melodieën, de dromerige sound van de band en de lichtshow zorgen ervoor dat ook het publiek op stoom komt en een voorproefje krijgt van wat hen de rest van de avond te wachten staat. Het shoegaze genre dat lang op de bank heeft gezeten is weer helemaal terug. Het genre lijkt vanuit alle hoeken van Nederland weer op te komen, en daardoor is de band niet het enige team in de wedstrijd.

De drumster en de bassist verdedigen de partijen, wanneer de zangeres met haar zuivere stem met lange uithalen het einde van het nummer haalt. De drie vrouwen vormen een driehoek op het podium. Ze laten alle drie hun stem horen in mooie samenzang, terwijl de jongens op de flank staan en zoveel mogelijk verschillende geluiden uit hun gitaren laten komen.

Schots & Scheef laat in de eerste minuten van hun wedstrijd zien dat ze met hun boombap hiphop van plan zijn het publiek van EKKO met 0-30 in te maken en bezweet naar de kleedkamer te sturen. Hun nummer 10, Ide Ploeg, neemt de eerste aanzet tot het tonen hoe plezier op het podium eruit kan zien. De drie rappers passen de goed gekozen zinnen scherp naar elkaar over, en stralen uit dat ze elkaars grootste supporters zijn.

De broederlijke liefde springt van het podium af wanneer DJ Vos Ploeg de beats van zijn broertje Ide aankondigt als ‘de beste ooit’. Het publiek juicht de vier jongens toe, terwijl ze super beweeglijk het hele speelveld gebruiken.

De enige band die geen thuiswedstrijd speelt, maakt zich klaar om als een na laatste te spelen. Het is even omschakelen na het energieke team van hiervoor, maar de eigenzinnige jangle pop band weet snel te overtuigen. Door het originele gitaarspel van de gitariste met de shrek muts, voelt het even alsof we naar een Excelsior-band uit de jaren negentig luisteren. De zang, die soms door onverwachte krijsen van zanger en gitariste wordt onderbroken, doet denken aan Stephen Malkmus van Pavement. Toch weet Max Hell een eigen sound te brengen en staat drummer Laurens Klep goed in zijn nieuw verkregen positie in de band.

Nu is het tijd voor de echte finale: Bowl. Verschillende leden van voorgaande bands komen samen op het podium om het publiek een laatste keer op te zwepen en om te tackelen. De moshpit lijkt een grote huddle waar mensen de verschillende geluiden van de zondagavond vieren. De gitaristen die we ook in Part Garden op dezelfde positie zagen, kunnen nog meer verschillende geluiden uit hun gitaar krijgen. Zanger Vos Ploeg, de aanvoerder van het team, is krachtig, kwetsbaar en sympathiek en laat het hele publiek zweten. Zelfs op een zondagavond laten ze mensen crowdsurfen in de EKKO, en joelen hun supporters mee met de postpunk nummers die op verschillende manieren raken. Na afloop in de kleedkamer zegt een bezweete bassist Berend dat hij vergeten is hoe goed het voelt om een thuiswedstrijd te spelen. De jongens van Bowl gaan in mei op tour door het hele land met hun nieuwe album, en spelen ook dan weer een thuiswedstrijd, maar nu in ACU. 

Het was een bewegelijke avond voor de bezoekers, in tegenstelling tot de bankzitters die thuis achter hun scherm naar de ‘echte’ Superbowl kijken. Met verschillende teams die niet tegen elkaar maar samen weten te scoren.