Intimiteit, punk en moshpits op Stukafest Intimiteit, punk en moshpits op Stukafest

zoophis. speelt deze avond in een studentenkamer van klein formaat. Zo'n twintig mensen stromen de ruimte binnen, maar de intimiteit die de krapte voortbrengt vervaagt het onderscheid tussen podium en publiek niet. De ruimte is aangevuld met decoratie die een vertolking is van het debuutalbum leeg. lichaam., dat eind april uitkomt. zoophis. begint zacht en teder en maakt zonder enig ongemak oogcontact met het publiek. Het genot om nummers zoals ‘echo’ en ‘huishonger’ te spelen is van diens gezicht af te lezen. Het publiek beweegt subtiel mee met alles wat zoophis. speelt. Later in het optreden wordt de zachtheid afgewisseld met teksten die contrasterend hard de kamer in geschreeuwd worden.

Geluidstechnisch is de opstart niet perfect, maar na een aantal keer ‘mogen de boxen nóg ietsjes zachter, en de microfoon nóg ietsjes harder’ is alles weer in balans. Daarna komen de rakende teksten scherp binnen. zoophis. vertelt dat het uiteindelijke doel is om een safe space te creëren, waar gesproken kan worden over dingen die normaal niet ter sprake komen. Die veilige ruimte lijkt hier op Stukafest gecreëerd te zijn: openhartig neemt iedereen de teksten in zich op en achteraf is er de ruimte om met elkaar in gesprek te gaan.

Helemaal bovenaan het trappenhuis is de kamer waar Consensual Peggy speelt te vinden, een ruimte waarin het knusse licht afsteekt met het punkgeluid dat het publiek te wachten staat. Met een theatraal optreden weet de band het publiek laaiend enthousiast te krijgen. Ze spelen deze avond op Stukafest unplugged, wat juist dit optreden uniek maakt ten opzichte van andere live optredens van het duo. Het optreden is onvoorspelbaar en prikkelend, zo wisselt Consensual Peggy bijvoorbeeld tussen zang en dialoog en benutten ze de kamer volledig als podium. Het duo vertelt het publiek tussen de nummers door wat meer over hun ontstaan: “We were kinda fed up with patriarchy and now we're here.”

Ze verrijken het optreden door een beamer te gebruiken, waar de band een chaotische reeks aan video’s laat afspelen. Fragmenten van Sims en karaoketeksten die we op de beamer zien maken prominent deel uit van het optreden. Ook interactie met het publiek laat Consensual Peggy zeker niet achterwege, zo is erbijvoorbeeld een camera die door het publiek doorgegeven wordt. Daarnaast nodigen ze een tweetal uit het publiek uit voor een karaoke show enkel bestaande uit de tekst 'blah', in verschillende herhalingen. De microfoon gaat ondertussen het publiek rond zodat iedereen om de beurt hard mee kan schreeuwen. Consensual Peggy komt op Internationale Vrouwendag met hun eerste officiële release: het nummer ‘June’ verschijnt dan op Girls To The Front, een compilatie-lp met veertien female-fronted bands.

De winnaars van de Battle of the Bands spelen op Stukafest in een grote ruimte waar het publiek in luxe verwelkomd wordt met een garderobe en waar zelfs een daadwerkelijke bar aanwezig is. Ondanks de grote omvang van de kamer, vult de ruimte zich gemakkelijk want aan publiek is een overvloed. SHITMAN staat klaar met hun instrumenten volgeplakt met stickers en veel enthousiasme en zodra ze beginnen te spelen, klinkt alles gelijk raak. Het publiek pakt al snel de oordopjes erbij, want zacht speelt de band zeker niet.

Vanaf het begin tot het eind headbanged iedereen mee en al snel ontstaat er een moshpit die bijna niemand kan weerstaan. Of de bandleden nou midden in de moshpit staan, of door het publiek naar het plafond getild worden, de beheersing van de instrumenten klinkt door en de kwaliteit wordt er geen tikkeltje minder van. Zowel de band als het publiek gaan helemaal los en genieten volop en wanneer het optreden eigenlijk klaar is, eist het publiek dat ze nog even doorgaan. Zodoende mag de band nog tien minuten doorspelen in de kamer, die intussen gevuld is met warmte en de geur van zweet. Het publiek komt na afloop druipend de kamer uit, of dat nou komt door het zweet of door de plantenspuit waar het publiek in de moshpit mee besproeit werd.