Met 'Sail with Me' vaart singer-songwriter David Rooker zijn eigen experimentele koers Met 'Sail with Me' vaart singer-songwriter David Rooker zijn eigen experimentele koers

Melancholische tonen en een eigenzinnig geluid voeren je mee naar een plek waar de realiteit voor even vervaagt. Bijna zou je vergeten dat er achter deze sound een negentienjarige singer-songwriter schuilt. “Maar als de single uitkomt, ben ik net een paar dagen twintig. Dus die kaart kan ik dan niet meer spelen”, grapt David. “Die jonge leeftijd heeft gevoelsmatig twee kanten. Mensen zijn verbaasd waardoor het misschien net die extra boost kan geven. Het gaat er wel relatief vaak over. Het zou kunnen dat je daardoor soms wat onderschat wordt. Of dat mensen zeggen dat het nog wel erg vroeg is, dat hoorde ik voorheen weleens. Maar het heeft me denk ik veel gebracht wat ik vooral zie als iets moois.”

David voert ons terug naar zijn nog jongere zelf, die door muzikale experimenten de basis legde voor zijn huidige repertoire. Op zijn achtste tokkelde hij al wat op zijn ukelele waarop hij “nummers speelde die hij eigenlijk nog niet kon spelen.” Maar met het uitbreiden naar de piano en gitaar begon het serieuzere vormen aan te nemen. “Ik schreef kleine verhaaltjes vanuit mijn gedachten en dromen. Door veel te schrijven en composities van anderen te spelen, ging ik op zoek naar mijn eigen sound. Op mijn vijftiende had ik die denk ik wel gevonden en op mijn zestiende was daar mijn eerste demo”, vertelt David. Met een greep naar artiesten die voor hem een inspiratiebron waren, haalt hij grote namen aan als Chris Cornell, Nick Drake en Radiohead. Hoe iemand op die leeftijd al in aanraking komt met zulke artiesten verklaart hij door: “veel graven, en nieuwsgierig zijn naar nieuwe muziek. Mijn droom was om bij de radio te gaan, dus ik ging veel naar concerten en groef zo verder in de inspiratie van hun inspiratie, en dan weer de inspiratie van diens inspiratie.”

Vanuit de slaapkamer in zijn ouderlijk huis nam David het demootje van 'Two Feet on the Ground' op als een soort live versie van hemzelf op de gitaar. Voor hem karakteriseert dit het moment waarop hij dacht dat zijn muziek de wereld in kon: “In dit nummer vond ik het speciale element waarnaar ik op zoek was. Ik speelde het op mijn eindexamenconcert op de middelbare school en daar kreeg ik de boost die ik nodig bleek te hebben om verdere stappen te zetten. Het was nog steeds een ruwe diamant waaraan ik moest schaven. Maar nu heb ik het gespeeld op de piano waardoor het zich gaandeweg meer opbouwt naar een dramatische wervelwind.” En met deze nieuwe schwung is het nummer beland op zijn aankomende album, Magnolia Dream, welke volgend jaar uitkomt.  

Als tipje van de sluier geeft David weg dat dit album een mengelmoes is van invloeden waarop zijn eigen sound goed terug te horen is. “De verbindende elementen hierin zijn toch wel melancholie en het donker. Maar er komen ook Arabische invloeden en klassieke klanken om het hoekje kijken. Ik wil graag de ruimte hebben dat ideeën vanuit allerlei sferen hun weg kunnen vinden in mijn muziek. Zelfs die rare maatsoorten en gitaarstemmingen die ik vanuit mijn studentenflat creëer”, vertelt hij. Voor hem is het experimenteren met muziek de kunst van de intuïtie, zowel tijdens het maakproces als bij het spelen van een show. “Door te maken vanuit mijn gevoel probeer ik net even een ander pad te bewandelen dan gewoon liedjes te schrijven.”