Walk The Line: Electronic ontketent heimwee naar de dansvloer Walk The Line: Electronic ontketent heimwee naar de dansvloer

De opener van deze speciale avond is Elias Mazian. Zeegeluiden drijven uit het geluidssysteem van de Hertz en niet lang daarna steekt de show echt van wal. Voor vanavond heeft Mazian besloten om zijn recentelijk uitgebrachte debuutalbum Vrij Van Dromen een mooi plekje in de spotlight te geven. Een voor een worden vier nummers van het album wonderschoon en ingetogen voor het publiek opgevoerd. Net als bij het recente werk van Eefje de Visser komt het zweverige van zijn plaat toch het beste uit de verf met live instrumentatie. Vanavond wordt dat aspect door middel van gitaar verzorgd door Anton, die volgens Mazian zeer belangrijk voor hem is. Electro-intermezzo’s worden net wat extra aangezet en het publiek verdwijnt met gemak voor twintig minuten in een oceanische droomwereld.

We zetten de reis langs het elektronische spectrum voort in de Cloud Nine met Meetsysteem. Dit is veruit de meest ‘band’-achtige setting van de avond. Ricky Cherim staat achter zijn standaard met synths, er is een drummer aanwezig en op de hoek van het podium staat een gitarist klaar. Op de vraag of het publiek de dromerige versie van hun show wil, is het antwoord volmondig “Nee!”. Goed dan. Eenieders wens wordt ingewilligd en Cherim zet de eerste maten van de dansbare versie in. Het verfijnde drumwerk en de haast voorgedragen teksten lijken qua akoestiek goed op hun plek tussen het hout van de jazz-zaal. Ook nieuwe single ‘Sinaasappels’ mag beslist niet op het setlistje ontbreken. Voeten tikken ritmisch tegen de vloer, maar toch… hoe hard Meetsysteem het ook probeert, het komt vanavond net niet van de grond.

Een korte een bier-en-plaspauze later belanden we in de Pandora. Animistic Beliefs wandelt het podium op en neemt plaats achter de dj booth. Of het nou een afgeladen dansvloer is of een miezerige zittende vijftig man, dit duo windt geen doekjes om hun show die vol zit met dreigende electro en techno. Donkere bassen rollen de zaal in en Luu en Lalihatu houden de vaart er strak in. Met je ogen dicht is het niet moeilijk om je voor te stellen dat je in een verduisterde underground club staat. Met je ogen open zie je mensen bijna verlangend zittend ‘dansen’; niet mogen opstaan is bij deze set, zacht uitgedrukt, nogal een zonde. Wel lijkt het publiek af en toe nog een geheugensteuntje op afstand nodig te hebben als het gaat om blijk van waardering. Hoewel aan het begin van de tour aan iedereen is gevraagd om niet te roepen of mee te zingen, klinken er aan het eind van deze show diverse enthousiaste kreten door de zaal (“Wat had ik nou gezegd over dat joelen?”).

Na zo’n wilde derde set vraag je je af wat er daarna dan moet komen. Het antwoord op die vraag is Palmbomen II. Door een goed mistige Ronda komt Kai Hugo op het kleine geïmproviseerde podiumpje vooraan staan. Nu moeten we toch even eerlijk wezen: Hugo verdient wel iets beter dan dit. Is het een slechte set? Absoluut niet. Atmosferische groovejes worden samen met die typerende synthvocalen de zaal in geslingerd en hier en daar is ook nog een vleugje disco te horen. Nee, het wringt ’m in de volgorde: na de ontlading bij Animistic Beliefs voelt dit als een verplichte cooling-down waar niemand na zo’n stevige workout-sessie nog op zit te wachten. Alle vijftig aanwezigen lijken het naar hun zin te hebben, maar de concentratie ebt geleidelijk weg. Als vanouds is de aandacht voorin het hoogst, terwijl achterin de borrelpraat is ingezet.

Desondanks heeft deze avond gedaan wat het moest. De pijn is weer even verzacht en tegelijkertijd lopen we met heimwee naar meer bruisender nachten het pand uit. Nog even volhouden dus.