Rogue Minor en Slow Worries in goedbezocht eetcafé Stathe Rogue Minor en Slow Worries in goedbezocht eetcafé Stathe

Rogue Minor start deze avond, maar het had net zo goed andersom kunnen zijn: “Deze avond heeft geen headliner, gewoon twee toffe bands die zin hebben om lekker te spelen”, aldus frontman Al Tamimi. De setting oogt rauw en vooral donker op het podium van Eetcafé Stathe. De zaal is klein, dus zelfs als je achteraan staat resulteert het al snel in een wat directer contact tussen band en publiek. Een publiek wat er aanvankelijk niet eens lijkt te zijn, maar schijn bedriegt als iedereen er vijf minuten voor tijd toch staat. Koppel de sporadische rode verlichting aan de extra energie die de band vanavond lijkt te hebben en er hangt al snel een garagepunk-sfeertje. Of ligt dit toch aan de drums, die veel meer rammelen dan normaal? Hoe dan ook, het past Rogue Minor wel.

Eén van de laatste keren dat we ze live zagen, klonk het juist wat meer poppy en psychedelisch, neigend naar dreampop zelfs. Daar is nu weinig van te merken en de mix van 90’s emo en poppy noiserock wordt met gepaste lompheid de zaal in geslingerd. Lekker, zeggen we dan! De zang van Al Tamimi kent zo zijn rustmomentjes, maar klinkt veelal rauw en energiek. Dito het scheurende het piepende gitaarwerk. Zo komt de liefhebber van dit soort muzikaal ‘geweld’ goed aan zijn trekken en dat zijn er vanavond gelukkig genoeg.

Dan de beurt aan het Amsterdamse Slow Worries om het podiumpje te betreden. Meteen valt op dat de schoenloze zangeres Maaike Muntinga daar niet staat, en liever het gat tussen band en publiek wat meer dicht, door zo ver mogelijk de zaal in te lopen. Helaas laat het draadje van de microfoon dat niet toe deze keer. “Misschien is dat maar goed ook, want ik ben een beetje ziek”, vertelt ze. Aan haar zang valt het in ieder geval niet te merken. Deze is vaak wat lager, maar maakt dan plots sprongetjes de hoogte in. Haar energie en manier van zingen zorgen in ieder geval voor een raakvlak met Rogue Minor, want ook hier gaan noise en popgevoeligheid hand in hand. De lekker doordenderende drums geven de muziek dikwijls nog wat extra punk-energie. Echter ligt er onvoorspelbaarheid op de loer door een tweekoppige gitaaraanval die er tegendraadse riffs op nahoudt. Dan weer wat meer slepend en naar postrock neigend, versnellen met een punkinjectie om vervolgens de noiserock-kant op te gaan.

Ja, waar drums en zang de songs toegankelijkheid geven, breken die gitaren dat vaak juist weer af. Zo is er een mooie wisselwerking tussen pop, punk, epiek en lawaaierige dissonantie. Het eindresultaat is een lekker avondje noisepop met zowel Rogue Minor als Slow Worries in topvorm en bovendien best veel publiek. Prachtig, zo op een normale woensdagavond.