Amyl and The Sniffers breken De Nijverheid af Amyl and The Sniffers breken De Nijverheid af

De garage van De Nijverheid staat volgeladen, een deel van de toeschouwers besluit om de trap naar boven te nemen en het van een andere hoek te bekijken. De Nijverheid is de plek waar je je favoriete punkband wilt zien, het kan hier wat losser en industriëler. Een mooie aanvulling is de komst van pizzeria Punk Pizza; voor het springen bij Amyl gaat een druipende pizzapunt met kaas en salami er zeker in. 

Het voorprogramma wordt verzorgd door Zerodent, een punkband uit Perth die de Sniffers eenmalig supporten. Terwijl Zerodent de zaal aan het warmdraaien is met de ene na de andere één-minuut durende rammelpunk, stroomt het terrein van De Nijverheid verder vol. Het grootste deel van het publiek komt toch kijken voor de Sniffers. 

Bij een kracht als Amyl and The Sniffers is het niet meer verbazend als er na het tweede nummer al een moshpit ontstaat. Het publiek blijkt ook goed uithoudingsvermogen te hebben, gezien ze de hele set blijven gaan. Initiator van de pit, Amyl, springt er zelf meerdere malen in. De show in De Nijverheid is de eerste van de vier die ze in Nederland geven. Tijdens ‘I’m Not A Loser’ springt Amyl op de drumset waarna haar gezicht wordt geraakt met een losgeslagen bekken. Ze verliest haar gouden tand en geeft deze aan een vriendin die aan het filmen is. De vriendin laat de tand ook vallen en de helft van de bezoekers begint aan een zoektocht naar de gouden tand. Het publiek is overduidelijk fan. Dat blijkt wanneer Amyl het publiek inspringt en de moshpit gestaakt wordt om de zangeres te dragen.

Eind mei kwam de tweede plaat van de punk-Aussies uit: Amyl and The Sniffers. Op de plaat was te horen dat de productie en beheersing van de instrumenten er fors op vooruit waren gegaan, in tegenstelling tot debuut Big Attraction & Giddy Up. Wat betreft de live-ervaring: waar eerst ongeorganiseerde momenten waren, blijven ze nu aan een stuk doorknallen. De nieuwe single ‘I Got You’ blijkt één van de heldere meezingmomenten. Amyl and The Sniffers beginnen steeds meer te lijken op een geoliede machine, klaar om elk podium af te breken. 

Toch blijkt er soms enige miscommunicatie te zijn met het publiek. Als Amyl iets schreeuwt, juicht de eerste rij. De rest van het publiek komt er echter pas achter wat ze zegt na drie keer te hebben geschreeuwd dat “Holland fucking great” is. De zang is nauwelijks te verstaan en de band lijkt met ieder nummer er tien decibel bij te gooien. Alsof je gewoon in je eigen garage bent.