Marika Hackman zorgt voor een zwoele en donkere avond in EKKO Marika Hackman zorgt voor een zwoele en donkere avond in EKKO

De complexe bas en gitaarlijnen heersen maar verzachten strak en subtiel op het moment dat Hackman begint te zingen. Het is zwoel, lieflijk en donker tegelijkertijd. Iedereen uit de band kijkt serieus en strak tijdens het spelen maar op de momenten dat ze elkaar toevallig aankijken kunnen ze niet stoppen met lachen. Nonchalant en relaxed, als vrienden die voor elkaar optreden.

Tussen de nummers blijven de bandleden elkaar blikken toewerpen en lijken ze te lachen om inside jokes. De gitarist trekt snel en hard aan zijn whammy bar en laat de rest van de band hardop lachen. Je merkt dat ze het naar hun zin hebben in het intieme EKKO, terwijl ze een dag eerder in de AFAS Live stonden, als voorprogramma van Alt J. Hackman zegt dan ook: “You guys are so great, and even though i haven’t been here in five years. I’m glad to be back”.

Bijzondere toevoegingen aan de set zijn ‘Bath is Black’ en ‘Ophelia’ die van de eerste EP That Iron Taste en het album We Slept At Last uit 2015 komen. Met een melodie zo hypnotiserend dat je wel moet blijven kijken naar de subtiele bewegingen van de handen die het creëren. Wanneer het nummer eindigt, grappen de leden over wie het volgende nummer moet instarten. Ieder bandlid roept wel iets van ‘No you!’. Het heeft iets chaotisch maar ook weer grappigs, wat een rode draad door het optreden lijkt.

‘Apple Tree’ zorgt voor een rustige tussenstap richting shoegazey en toch harde ‘Time’s Been Reckless’. Gitaar pop super hit ‘Boyfriend’ barst van de energie, verpakt in sarcasme en female empowerment. “I think you know she stayed with my last night.”/ “It’s fine because I’m just a girl, it doesn’t count.” zingt Hackman, terwijl ze van oor tot oor staat ze grijnzen. Dit sarcasme is deel van Hackmans nieuwe sound. Ze zegt wat ze denkt, zonder de vage metaforen die ze in haar eerste album verwerkte.

Met het akoestische nummer ‘Cigarette’ creëert ze zonder band een intieme sfeer die samenvalt met de stilte van het publiek. Hoe snel het lied ook begint, ze start hem vrijwel direct opnieuw in, het ging net even niet lekker. Ze laat zich echter niet van haar stuk brengen en zegt koeltjes: “So let’s try this again shall we?”. Het nummer eindigt en er komt weer een rustig en donker gitaarritme op gang. Ze speelt een nieuw nummer dat voor nu nog ‘Wonderlust’ heet, maar “It might not have this title in the future, who knows”. De zachte melodische tekst heeft iets kwetsbaars en iedereen om haar heen is stil. Met haar engelachtige gezang houdt ze je aandacht stevig vast en laat dan weer los met warm, laag gehum. Haar gitaar blijft hypnotiserend doorgaan en de rook op het podium lijkt met het rode warme licht te bewegen rond Hackman en haar melodie.

In de stilte voor de storm kondigt ze het laatste nummer van de avond aan, vlak voor het oorverdovende applaus uitbreekt. Haar band heeft zich ondertussen weer bij hun frontvrouw gevoegd. De spanning van nummer ‘Blahblahblah’ bouwt zich weer laag voor laag op en dan ontploft het podium met geluid. Hackman en haar band gaan helemaal op in hun muziek. Alle bezoekers dansen terwijl de band geamuseerd heen en weer springt. Met de laatste noot zwiept Hackman haar blonde haar weer terug op z’n plek en verlaat ze het podium. Ze kijkt nog eenmaal terug maar zet haar pas voort, voldaan en met een sterk optreden achter zich. Geen folkish Hackman maar een muzikant die zich bij de rangen van bands zoals Wolf Alice kan voegen.