Hoe krijgen ze het voor elkaar? Snotver wat een vet optreden! Drie jonge gasten uit het Limburgse Geleen die een ouderwets potje rock laten horen. En dat ouderwets mag je letterlijk nemen: het lijkt wel alsof drummer Luka van de Poel, zijn broer en zanger/gitarist Pablo en toetsenist/bassist Robin Piso rechtstreeks zijn ingevlogen uit de psychedelische jaren zestig. Hun muziek klinkt als een mix tussen Deep Purple, Cream, The Doors, Led Zeppelin en Black Sabbath, met een mespuntje Pink Floyd om alles op smaak te brengen. Oftewel: heerlijke retrorock, met uitstekend gitaarwerk, energieke drums en een brullend Hammond-orgel in de beste Jon Lord-traditie.

Tijdens het oorverdovende, avondvullende optreden in De Peppel in Zeist (oordopjes waren geen overbodige luxe) passeerden nagenoeg alle tracks van de twee DeWolff-albums Strange Fruits and Undiscovered Plants (2009) en Orchards / Lupine (2011) de revue. “We hebben eigenlijk slechts materiaal voor anderhalf uur, maar we zullen extra langzaam spelen”, grapte de twintigjarige zanger/gitarist Pablo van de Poel.

Hoogtepunten werden gevormd door het uitgerekte 'Don't You Go Up The Sky' (inclusief drum-, gitaar- en Hammond-solo’s), het surrealistische 'Birth of the Ninth Sun' (met een heuse psychedelische uitbarsting waar zelfs Jim Morrison zich niet voor zou hebben geschaamd) en 'Diamonds', waarbij een hoofdrol was weggelegd voor drummer Luka van de Poel.

Pablo van de Poel mocht zich dan wel voor de gelegenheid in het nieuw hebben gehesen, zijn podiumpresentatie had wel wat origineler gekund. Met teksten als "Hee De Peppel, wat hebben jullie vanavond gegeten?" krijg je in ieder geval geen uitverkochte zaal mee – hoewel er eerlijk gezegd weinig voor nodig was om het groepje vrijgezellen met een verjaardagshoedje vlak voor het podium enthousiast te laten meeschreeuwen.

Na ruim twee uur spelen en een toegift ("Ja, we kunnen nu wel voor de vorm weggaan en dat jullie dan gaan juichen enzo, maar de kleedkamers zijn achterin de zaal, dus daarom spelen we de toegift nu maar gelijk") stapten de drie Wolfjes van het podium af. Om vervolgens de handen te schudden van een dolenthousiast publiek, dat opmerkelijk genoeg bestond uit zowel piepjonge fans van hoogstens twaalf als bejaarde rockers van begin zeventig. De psychedelische dromen van DeWollff kennen geen leeftijdsgrenzen.

Gezien: De Wolff, vrijdag 21 oktober 2011 @ De Peppel, Zeist