Of ik gemasseerd wilde worden? Ehhh… Zijn bananen krom? Natuurlijk wil ik dat! Ik neem verwachtingsvol plaats op een minuscuul houten krukje. Tivoli De Helling is weliswaar een onwaarschijnlijke plek voor een massage, maar er vindt deze avond dan ook een bijzonder feest plaats: SENS11. Een feest waarbij je de muziek niet alleen hoort, maar ook voelt, ruikt én proeft. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.

Masseuse Lin buigt zich over me heen en stort zich vol overgave op mijn nek en schouders. Lin heeft zich gespecialiseerd in de zogenoemde Wat Pho-massage, zo vertelt ze me al enthousiast knedend. In Bangkok leerde ze de fijne kneepjes van deze authentieke Thaise massage en sinds enige tijd heeft ze nu een massagepraktijk in Rotterdam. Ze pakt mijn linkerhand, legt deze hoog op mijn rug, zwiept haar knie in mijn handpalm en trekt ondertussen mijn schouders naar achteren. Au! Dat kan niet goed zijn! Au! Ik probeer gelukzalig te glimlachen en niet over te komen als een watje, maar inwendig krimp ik ineen terwijl Lin zich uitleeft. Na een tiental minuten is ze klaar. ‘’Zo’’, zegt ze. ‘’Dat voelt een stuk beter nietwaar?’’ Ik ben niet helemaal overtuigd, maar moet toegeven dat mijn rug nu lekker soepel aanvoelt. Fotograaf Herre is inmiddels al op het krukje gaan zitten en wipt ongeduldig heen en weer.

Ik loop de zaal in en vraag me af in wat voor stemming ik ben. Bij de ingang heb ik namelijk een stempas gekregen met de kleuren blauw, geel en roze. Deze kleuren corresponderen met drie gemoedstoestanden die geprojecteerd worden op grote schermen in de zaal. Op de schermen lees ik: ‘Ik heb zin in gitaren’, ‘Ik ben verliefd’ en ‘Ik ben hyper!’. Ik heb inderdaad wel zin in gitaren en houd het blauwe strookje voor een van de scanapparaten. En verrek, 66 procent van de aanwezigen blijkt eveneens wel zin te hebben in een moppie gitaar en het duurt niet lang of Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’ knalt door de zaal.

Ondertussen zorgt een zogeheten aroma-jockey voor bijpassende geuren. Het ziet er betoverend uit: in een zilveren emmer mengt ze vloeistoffen uit gekleurde flesjes, waarna er indrukwekkende geurwolken ontstaan, die door twee reusachtige ventilatoren de zaal in worden geblazen. Wie even geen zin heeft in gitaarmuziek, kan een animatiefilmpje maken op een van de MacBooks (het filmpje wordt vervolgens direct op het scherm geprojecteerd) of zijn stem uitbrengen op een ander genre – om het kwartier kun je namelijk stemmen. Op het scherm verschijnen alweer nieuwe leuzen en wordt het opeens een drukte van belang op de lichtgevende vibratievloer als het volgende thema jaren negentig-dance blijkt te zijn.

In de hal raak ik aan de praat met de enthousiaste brand manager Mendy Leguijt van Stichting Skyway. Ze vertelt: ‘’Dit is inderdaad geen doorsnee feestje. SENS11 is bedoeld voor iedereen, en dus óók voor mensen met een verstandelijke beperking. Met een aantal jongeren hebben we ons de afgelopen drie maanden voorbereid op deze avond. In een speciaal trainingsproject hebben ze geleerd om hun talenten te ontdekken, hun grenzen te verleggen. En dat kan voor iedereen zeer verschillend zijn; zo is het voor autistische jongeren een uitdaging om mensen aan te spreken en flyers uit te delen. Anderen hebben dj-les gehad van dj Bo Risky, terwijl weer anderen deelnamen aan een kookcursus.’’

En als om haar betoog te onderstrepen, komt er jongen voorbij met een dienblad vol kleine glaasjes. Hij glimlacht verlegen. ‘’Kokosmousse met koffiebonen. Heel lekker’’, zegt hij zachtjes. ‘’Zelfgemaakt.’’ Ik neem een slokje en inderdaad: bijzonder smaakvol. Herre komt op me af hollen en grist en passant een glaasje mousse van het dienblad. ‘’Man, wat een heerlijke massage! Ik ga zo nog een keer!’’

Mendy en ik zijn gaan liggen op een van de vele zitkussens en kijken geamuseerd naar de rij die zich heeft gevormd voor de twee kappers, die zich in het zweet werken om iedereen van een flitsende coupe te voorzien. Mendy: “Het is overigens wel van belang om te benadrukken dat SENS11 géén 'gehandicaptenfeest' is. Sterker nog: misschien zijn wij wel degenen met een beperking. Wij moeten vaak enige gêne overwinnen voordat we los kunnen gaan op de dansvloer. Of ons helemaal over kunnen geven aan de muziek.’’

In de zaal is het feest intussen goed losgebarsten: achter de draaitafels staat dj Bo Risky, die vol trots toekijkt hoe de door hem opgeleide gast-dj’s volledig uit hun dak gaan. Als je niet beter zou weten, zou je niets in de gaten hebben: de dj’s zijn dolenthousiast, de beats lopen naadloos in elkaar over en het stampt allemaal lekker door. Na een uur of wat is het tijd voor het bekende dj-duo Mightyfools. En dan vind ik het wel weer mooi geweest; het publiek wordt steeds ‘normaler’ en de muziek gangbaarder – alsof De Helling langzaam uit zijn feestoutfit glijdt… 

Ik loop tot slot nog even naar het MEEtingpoint om te kijken of er nog iemand heeft gereageerd op mijn ‘contactadvertentie’ (inclusief foto) op de vrijheidsmuur. Nee, helaas. Wil er dan echt niemand met mij bellenblazen in het bos?

(Nieuwsgierig geworden? Op 25 juni vindt in Mezz in Breda de eerstvolgende editie plaats van SENS11.)

Gezien: SENS11, zaterdag 7 mei 2011 @ Tivoli de Helling, Utrecht.