Utrecht is een mooie stad met mooie grachten, leuke terrasjes en geweldige poppodia. Maar nu de zomer achter ons ligt en grijze wolken en regen het weerbeeld bepalen, is het erg prettig de sfeer en warmte van San Fransisco met Diego's Umbrella te kunnen ervaren. Zij zijn de hoofdact van de avond.
Als voorprogramma staan de heren en dame van Casa de la Muerte op het podium. Een opvallende formatie, waarvan vooral de vocalen van Foxy Roxy en Lee H. Cobra de aandacht trekken. Met Lee zie je een nieuwe Stef Kamil Carlens (Zita Swoon) voor je. Eigenlijk iets te groot voor het kleine podium, maar hij heeft er duidelijk veel plezier in om met zijn band op de bühne te staan.
Lee en Foxy wisselen elkaar meestal af tijdens de nummers. Het genre valt moeilijk te omschrijven: zitten we eerst nog in een Louisiana blues, het volgende nummer heeft weer meer weg van een polka. Een vreemde combinatie die echter wel entertainend is en ook goed past bij de Balkanavond. De Alkmaarse formatie sluit af met ‘My lover died’ waarin des te meer de nadruk gelegd wordt op de sterke combinatie van Lee en Foxy.
Dan de hoofdact. Diego’s Umbrella zorgde vorig jaar tijdens ‘Into the Great Wide Open’ voor een massaal publiek. Wellicht door de regen, maar zeker ook door hun opvallende podiumact. Het Californische zestal staat tijdens optredens namelijk zelden stil om maar eens een understatement te gebruiken. Springen, rennen en rollen wil in EKKO echter niet echt lukken als je met z'n zessen op het podium staat.
Desondanks doet iedereen zijn best op het ietwat kleine EKKO-podium. De zes identiek geklede bandleden dansen erop los, op een wijze die niet echt past bij de zwoele, Spaanse sfeer die de band met haar muziek laat horen. Eigenlijk meer op een manier die je van Mika zou verwachten. Het is vermakelijk om te zien en alhoewel de heren nogal gedrogeerd lijken te zijn, klinkt de muziek ronduit goed: alle nummers worden enthousiast en bovendien feilloos gespeeld.
De nummers zijn het beste te omschrijven als uptempo Spaans-Keltische folk, gevuld met veel clichés die je van de Balkanmuziek kent. Net als bij Casa de la Muerte is de zang niet in handen van één frontman. Dat zorgt voor afwisseling, maar deze is rommelig: doordat de zangwisseling steeds een mini-genreverschil tot gevolg heeft, is in de avond helaas geen rode lijn te ontwaren.
Ondanks de rommeligheid weet de band goed te entertainen, een volle dansende zaal is daarvan het levende bewijs. Wanneer aan het eind van de avond ‘The Final Countdown’ gecoverd wordt, is het feest helemaal compleet. De gitarist en vioolspeler springen tijdens het nummer ook graag de zaal in om gezellig met de menigte mee te gaan hossen. Bovendien zijn ze na afloop van het optreden nog lang tussen het publiek te vinden. Publiek dat duidelijk nageniet op de Balkan Beatz-dansavond.
Gezien: Diego’s Umbrella & Casa de la Muerte op de Balkan Beatz-dansavond, vrijdag 17 september @ EKKO