Vrolijke mensen bierdrinkend op zonovergoten grasvelden, zwoele zomeravonden luisterend naar uitbundige bandjes met liedjes vol levenslust... het is eigenlijk ook wel mooi geweest met al die zomerse openluchtpoppret. Nazomeren doen we dus maar niet, want het is tijd om weer fijn warm bij elkaar te kruipen om op de donkere avonden te luisteren naar mannen met een gitaar en een verhaal. EKKO heeft die behoefte goed aangevoeld en vanavond de archetypische singer-songwriter Damien Jurado geprogrammeerd.
Michiel Flamman, alias Solo en bovendien Jurado-fan, heeft zichzelf in het voorprogramma ‘gearrangeerd’, zo laat hij zich ontvallen tijdens zijn set. Het Jurado-liedje ‘Abiline’ komt met regelmaat terug op Flammans setlists, maar vanavond speelt hij in een akoestische set louter eigen werk. En dan vooral nieuw materiaal, afkomstig van het begin 2011 te verschijnen album.
De nieuwe songs liggen in het verlengde van eerder Solo-werk. Ze steken op het eerste gehoor wat eenvoudiger in elkaar dan die van het laatste album Before We Part. Dat is winst. Flammans feilloze gevoel voor een spannende opbouw en een goed werkende melodie komt zo op een prachtige manier tot zijn recht. Na de soms wat steriele afgemetenheid van eerder livewerk is er nu ruimte voor rafelrandjes. Flamman geselt zijn licht ontstemde gitaar als nooit tevoren in een rootsy song als ‘Beggar’ en hij laat zich niet ontmoedigen door een gemiste noot. Het klinkt geïnspireerd en veelbelovend. Laat die plaat maar doorkomen. Flamman belooft na zijn geplande Duitse tour snel in EKKO terug te keren met een band.
Damien Jurado staat bekend om zijn hondstrouwe fanschare. Deze avond lijkt hij ze zelfs op sleeptouw mee te nemen naar EKKO. De singer-songwriter uit Seattle komt vanuit de foyer de zaal inlopen, die vrijwel direct daarop volstroomt. En die op slag muisstil wordt als Jurado met zijn eerste liedje begint. Meteen dringt zich de vraag op wat de aantrekkingskracht van deze artiest is. De man uit Seattle ziet eruit als iemand die in een slaperig Amerikaans provinciestadje zijn brood verdient in een hengelsportzaak. Hij is bovendien overduidelijk geen begenadigd zanger of gitarist, hoewel beide adequaat. De kracht van Jurado ligt waarschijnlijk in zijn oprechtheid. Het is namelijk de man van de hengelsportzaak waar je al je hele leven komt. Die je mooie verhalen vertelt. Maar niet te mooi. En bovendien, hij ontziet zichzelf daarbij niet.
Jurado weet EKKO ruim een uur fluisterstil te houden met de melancholische, tot hun essentie teruggebrachte liedjes die grotendeels afkomstig zijn van zijn net verschenen album Saint Bartlett. Hij neemt tussendoor de tijd om zich te excuseren voor het ontbreken van een band (“te duur”), om reclame te maken voor Radio 5 (“the best radiostation in the world”) en om uit te leggen waarom hij zijn gezicht vertrekt tijdens het zingen (“Because I’m in pain, man. Well that’s not true”). Om daarna ‘The Loneliest Place I’ve Ever Been (Is In Your Arms)’ in te zetten. De warme sfeer en een mistroostige set songs voor fijnproevers maken de conclusie onontkoombaar. Het is herfst.
Gezien: Damien Jurado met support Solo, 14 september 2010 @ EKKO