Singer-songwriter Bart van der Lee maakt sfeervol debuutalbum

Between Tall Pine Trees: soundtrack voor een donkere herfstdag

Tekst: Alice Boothby ,

Is melancholische, akoestische gitaarmuziek met een rauw tintje zware kost? Welnee, juist sfeermuziek die precies aansluit bij het komende seizoen. Bart van der Lee weet je met zijn eerlijke en ingetogen liedjes op Between Tall Pine Trees eventjes stil te krijgen. Helaas doet hij dat wel elk liedje op dezelfde manier.

Between Tall Pine Trees: soundtrack voor een donkere herfstdag

Getokkel op een gitaar. Een zwaar, rauw stemgeluid. In het straatje van Johnny Cash, Tom Waits en met een vleugje Eddie Vedder  zingt Van der Lee “You must feel so lonely”. De titel Between Tall Pine Trees (Sadness & Thunder) suggereert weinig vrolijks. En zo is het ook. De debuutplaat van de Utrechtse singer-songwriter sluit precies aan bij het seizoen dat komen gaat. Van der Lee schroomt de duisternis niet en zijn debuut klinkt als de soundtrack van een druilerige zondag. Een waarin de bladeren van de bomen vallen om ons er nog eens pijnlijk aan te herinneren dat de zomer nu toch echt over is.

Bart van der Lee groeide op in de Filippijnen, Thailand en Kenia. Het was daar, in ontwikkelingslanden, waar hij de gitaar van zijn moeder oppakte en begon te spelen. Op zijn dertiende keerde hij met zijn ouders terug naar Nederland waar hij tijdens zijn studie Illustratie aan de kunstacademie al eerder een gedichtenbundel en EP uitbracht. Dat hij studeerde aan de kunstacademie wordt direct duidelijk bij het zien van de albumhoes. Uit een keurig gevouwen, grimmig origamiwerkje ontpopt zich de cd. Mede ontworpen door Van der Lee. Het komt niet vaak voor dat een albumhoes de sfeer van een plaat zo goed in beelden vat. Deze doet dat zeker.

Zijn eerste single ‘Runaway’ is misschien wel een nummer dat het meest uitspringt op het album. Wanneer een vrouwenstem Bart vergezelt, is kippenvel nabij. Hoewel je een kleine drie minuten hetzelfde gitaartokkeltje hoort, blijft het boeien. Sleept het je mee naar zijn diepste gevoelens.

Twaalf melancholische liedjes later en het is duidelijk: Bart van der Lee heeft een fijne stem en kan zelfs met vrolijk getokkel een liedje ongelooflijk donker laten klinken. Maar variatie is iets wat toch aan zijn debuut ontbreekt. Elk tokkeltje lijkt op de andere en de melodieën lijken niet echt te blijven hangen. Is dat een gemis? Nee. Misschien is het een album dat over de wintermaanden groeit en waarvan je pas later de schoonheid gaat waarderen. En wellicht is het juist een album dat je zachtjes op de achtergrond opzet wanneer je voor het knisperende haardvuur met een dekentje over je heen warme chocolademelk drinkt. De kou zal het leren.

Te zien: Bart van der Lee, vrijdag 22 oktober @ Tivoli de Helling