Ze mogen dan 25 jaar in het vak zitten en vaandeldrager zijn van het even vaak geparodieerde als aanbeden genre Death Metal. Als je de website van de band moet geloven, zijn de jongens (mannen inmiddels) van Obituary heel gewoon gebleven.

Tussen de foto’s van zwiepende haren, middelvingers en halve liters bier is op de band z'n website te zien hoe Obituary een toerdag afsluit in een armoedig hostel. That’s it. Niks luxe, nergens champagne, geen welverdiend warm bad. Obituary, een van de best verkopende Death Metalbands van de wereld, snurkt in de slaapzaal van een gammel jeugdhostel. Rock ’n Roll!

De leden van Obituary maken duidelijk geen Death Metal voor het geld, maar gewoon, omdat ze het fijn vinden om concertzalen vol te storten met razende riffs, roggelende zang en beukende ritmes. Die instelling siert de band en dat zorgt ervoor dat Obituary bij hun aanhang weinig verkeerd kan doen wanneer het de planken van De Helling betreedt.

Met zijn blik omhoog, verborgen achter zijn lange blonde haren, brult zanger John Tardy de zaal bij elkaar. Zijn kenmerkend lage grunt doet het na al die jaren nog prima en krijgt ondersteuning van loodzware riffs. Dankzij het goede zaalgeluid zijn flarden tekst letterlijk te verstaan. In de wereld van Death Metal is dat een prestatie.

De band uit Florida weet zowel snelle als slepende nummers met overtuiging te brengen. Knap in balans loodst Obituary het publiek langs klassiekers uit de begindagen en recent werk van hun in 2009 uitgebrachte album Darkest Day.

Snel of langzaam, drummer Donald Tardy vindt het allemaal prachtig. Hij rost bij elk nummer bevlogen op zijn drumkit en zingt vanonder zijn petje alle teksten mee. Hier zit een muzikant met passie. Mooi om te zien dat iemand na al die jaren zijn metalhart niet is verloren.

Helaas kan dat niet voor de hele band gezegd worden. Vooral gitarist Ralph Santolla staat erbij alsof hij in gedachte al aan de bar zit. Op de automatische piloot richt hij zijn gitaar voor de zoveelste keer naar het publiek om een solo te spelen die precies op zijn vorige en volgende lijkt. Ook de overige bandleden lijken soms zo goed op elkaar ingespeeld, dat ze zich nog amper hoeven in te spannen.

Een groot verschil met openingsact Persefone. De bandleden uit Andorra speelden hun progressieve brute metal vanuit hun tenen. In opperste concentratie haakte gitarist Carlos Quintanilla in bij toetsenist Miguel Ortiz om in harmonie de meest onmogelijke melodieën te spelen. Met complexe riffs, genuanceerde toetspartijen en veel energie liet de band een goede indruk achter.

De bezoekers lijken zich tijdens Obituary niet te storen aan de geroutineerde werkwijze van hun veteranen. Ze komen om mee te schreeuwen met nummers als Evil Ways en Forces Realign. Ze willen hun broekspijpen voelen wapperen door de drums en met de tanden op elkaar de pit induiken.

Vooral bij afsluiter Slowly We Rot groeit het voorste deel van de zaal uit tot een slagveld. Verloren oorbellen worden vertrapt door legerkisten, mensen gaan onderuit op de met bier besmeurde vloer, grijpen een toegereikte hand en worstelen zich terug in de trekkende, duwende en zwetende menigte.

Fans vanaf de begindagen gaan trouw op in het brute geweld. Oke, de lange haren van toen zijn bij de meeste ingeruild voor een kale coupe. En morgenvroeg wacht voor vele waarschijnlijk het ritme van een vaste baan. Maar daar denkt niemand aan wanneer John Tardy voor de laatste keer zijn grunt door De Helling laat walsen en het slotakkoord klinkt van een ouderwets avondje Death Metal. Routine of niet, een concert van Obituary is nog steeds een beleving. Op naar de volgende 25 jaar.

Gezien: Obituary & Persefone, donderdag 4 maart 2010 @ Tivoli de Helling