The Walt maakt muziek voor zenuwpezen

The Walt raakt de juiste snaar, maar is helaas niet altijd even afwisselend

Tekst: Yordi van Dam, ,

De bandnaam zet de luisteraar meteen op het verkeerde been. Weer een 'the'-bandje? Weer een zooitje hippe britpopkerels met bossen krullen? Integendeel! Het uit Utrecht afkomstige The Walt speelt indierock met duidelijke raakvlakken met de oudere emo. Muzikaal gezien is de band te vergelijken met Fugazi en Mewithoutyou, terwijl de stem van zanger/bassist Johan Nijhoff niet onder doet aan de zangkwaliteiten van At The Drive-In voorman Cedrix-Bixler Zavala.

The Walt raakt de juiste snaar, maar is helaas niet altijd even afwisselend

De bandnaam zet de luisteraar meteen op het verkeerde been. Weer een ‘the’-bandje? Weer een zooitje hippe britpopkerels met bossen krullen? Integendeel! Het uit Utrecht afkomstige The Walt speelt indierock met duidelijke raakvlakken met de oudere emo. Muzikaal gezien is de band te vergelijken met Fugazi en Mewithoutyou, terwijl de stem van zanger/bassist Johan Nijhoff niet onder doet aan de zangkwaliteiten van At The Drive-In voorman Cedrix-Bixler Zavala. Muziek voor zenuwpezen. Dat is de eerste associatie na het beluisteren van de vijf nummers tellende EP ‘Something We Did Not Have’. Het schijfje zit vol met houterige pielgitaarpartijtjes en rammeldrumlijnen die wat shaky overkomen. Gelukkig wordt dit prima gemixt met melodieuze leadgitaarlijnen die zorgen voor een klein beetje meer toegankelijkheid binnen deze toch al niet zo makkelijk in het gehoor liggende schijf. Het is de klaagzang van Nijhoff die het geheel een emotioneel en fragiel tintje meegeeft. Dit is aan de ene kant de kracht van de band. Er zijn immers maar weinig bands die deze schreeuwzang gebruiken. Maar helaas is dit ook gelijk een van de weinige minpunt aan de EP. De zang maakt het geheel een beetje zeurderig en dus zou vocaal gezien wat meer afwisseling niet misstaan. ‘Something We Did Not Have’ opent met het nummer ‘Zur Biederburg’dat met een opbouwende intro de EP inleidt. Het daaropvolgende nummer ‘Happily Ever After’ heeft een melancholisch sfeertje (denk aan Mewithoutyou) waarin de pingelgitaartjes centraal staan. De EP komt pas echt lekker los vanaf het meer experimentele nummer ‘Disco’ en afsluiter ‘Self-Reflective Temper Management’ (hoorde ik daar nou Bloc Party voorbijkomen?) blaast het verhaaltje hakkend uit. Ondanks dat ‘Something We Did Not Have’ maar uit vijf nummers bestaat is dit net iets te lang. De aparte sound van The Walt en met name de zangstijl die op de hele plaat hetzelfde is maakt het geheel wel origineel, maar niet erg afwisselend. Dit is jammer, want The Walt beschikt over de juiste songwriters-kwaliteiten. Het artwork is ook het vermelden waard. De cd zit verpakt in een grijs openvouwbaar hoesje met een toffe robotposter aan de binnenkant. Aan professionaliteit en kwaliteit is dus geen gebrek bij The Walt. Nu alleen nog wat meer variatie binnen de nummers en dan komt het zeker goed met deze Utrechtse band!