Zweden is al decennia een betrouwbare leverancier van platinablonde popzangeressen. Agnetha van ABBA is natuurlijk de bekendste, maar ook Marie Fredriksson van Roxette en Nina Persson van The Cardigans wisten in het verleden met hun peroxidekapsels de harten van vele popliefhebbers te veroveren. De meest recente ster in deze categorie is Maja Ivarsson, de zangeres van waverockband The Sounds - volgens velen de reïncarnatie van de legendarische band Blondie - die in een stijf uitverkocht EKKO het Utrechtse debuut mocht maken. Op MTV zijn de videoclips al regelmatig te bewonderen en mede door hun bijdrage aan de soundtrack van Snakes On A Plane is er inmiddels al een aardige buzz rondom deze band ontstaan. Al deze aandacht zorgde er voor dat The Sounds in een stijf uitverkocht EKKO het Utrechtse debuut mocht maken. Het bevriende voorprogramma Under The Influence Of Giants uit Los Angeles opende de avond. Er bleken een hoop fans in de zaal te zijn, want ieder nummer werd enthousiast door een deel van het publiek onthaald. Onbegrijpelijk, want deze jongens produceerden een vlees-noch-vis combinatie van rock, wave en pop. Een soort Scissor Sisters maar dan zonder camp, zonder humor en vooral zonder goeie nummers. De vrouwelijke fans maakte het echter geen bal uit, want die hadden meer aandacht voor de looks van zanger Aaron Bruno. Deze all-American boy (blond haar, onschuldige blauwe ogen) ijsbeerde als een Alanis Morissette over het podium en suggereerde met zijn theatrale podiumact een grootsheid die er ondanks de bandnaam bij lange na niet was. Gelukkig lieten The Sounds daarna zien hoe het wel moet. Deze band grossiert in pakkende synthirock-songs en hebben met Maja Ivarsson een blikvangster van jewelste in de gelederen. Deze blonde helleveeg (type Courtney Love) rolde over het podium, kroelde tegen de bandleden aan en showde te pas en te onpas haar ultrastrakke hotpants aan het enthousiaste publiek. Toen zij halverwege het concert met een fenomenale sprong het publiek indook en zich als een strandbal weer richting het podium liet transporteren had zij de zaal definitief voor zich gewonnen. Muzikaal gezien had het allemaal wat minder om het lijf. De Sounds kennen goedbeschouwd eigenlijk maar één truukje. Een simpel synthesizerlijntje bepaalt de melodie, rockgitaar en pompende ritmesectie zorgen voor de power en Maja dirigeert de luisteraar met haar snerende stem richting het meebrulrefrein. Bij up-tempo nummers als ‘Ego’ en ‘Seven Days A Week’ werkte dat prima en zetten ze de zaal in vuur en vlam, maar op het moment dat de band het tempo omlaag schroefde en zich zelfs aan een ballad waagde ging de kwaliteit rap omlaag. De vergelijking met Blondie is dan ook niet helemaal terecht, want deze band wist ook disco, rap en reggae te integreren en schreef daarnaast ook nog eens 24-karaats popsongs. Zover zijn deze Zweden nog lang niet. Tijdens de toegift liet Maja trouwens nog zien uit welk hout zij werkelijk gesneden is. Ontevreden over het te zachte monitor-geluid schoot zij op een gegeven moment een brandende sigaret richting de geluids-technicus die daarvan helemaal over de zeik ging. Dat krijg je dus blijkbaar als je regelmatig in Amerika optreedt, beroemde fans hebt (Dave Grohl, Pharell Williams, Britney Spears) en behoorlijk wat MTV-aandacht krijgt. Dan past zo’n klein zaaltje in Utrecht met een geluids-limiter natuurlijk niet echt in jouw plannen om de wereld te veroveren. Mochten Maja en The Sounds ooit nog een keer richting de Domstad komen, laat ze dan alsjeblieft in een zaal optreden die aan hun ‘standaard’ voldoet. Maar dan wel als het rookverbod in de horeca hier definitief is ingevoerd. The Sounds & Under The Influence Of Giants Gezien: EKKO, 17 maart 2007