Het heeft een tijd op zich laten wachten maar vanavond is het dan zover: Utrechts punkrock-trots Wagtale presenteert eindelijk zijn debuut-cd 'Going Places'. Dat deze schijf alle verwachtingen ruimschoots inlost was al eerder te lezen op deze site. Genoeg reden voor een feestje dus, en zo denkt de band er ook over. Zo wordt het publiek verwelkomd met gratis buttons en hartvormige ballonnetjes in de Amersfoortse Kelder. Tevens wordt met dit optreden (tijdelijk) afscheid genomen van bassist FT (Frans-Thomas de Lange), die anderhalf jaar lang over de wereld zal reizen. En alsof de avond nog niet genoeg emotionele lading heeft, wordt ook nog duidelijk dat dit een van de laatste optredens in de Kelder zal zijn. De enige popzaal van Amersfoort gaat eind dit jaar dicht om na een tijdelijke locatie definitief te verhuizen naar het Eemcentrum. Wagtale draait al geruime tijd mee in de punkrock scene. Zanger Michiel: "Deze band bestaat al bijna tien jaar. Daarvoor was er een band die Casper heette, de voorloper van Wagtale. En ikzelf zit er nu een paar jaar bij. De teksten zijn van mijn hand. Ik probeer onze nummers iets extra's mee te geven, een melancholische of weldoordachte insteek, dingen die je verder nog weinig ziet bij punkrockbands." Voor de gelegenheid zijn Wagtales vrienden in The Jux Junction vanuit Limburg naar Amersfoort gereden, iets waar de band naar eigen zeggen steeds beter in wordt. Zij openen de avond voor een al prettig gevuld zaaltje met het soort punk waar ook Wagtale in handelt: hard en melodieus. Alleen blijven de nummers minder hangen en is de zang niet zo sterk. Het zijn sympathieke gasten, die er voor zorgen dat het al snel gezellig is in de Kelder. Na het horen van Wagtales debuut vraag je je af of het een groep perfectionisten betreft. Het geluid is naar punkmaatstaven namelijk uitzonderlijk goed en ook zijn opnameperiodes van anderhalf jaar in dit genre ongebruikelijk te noemen. Een en ander wordt duidelijk als je drummer Bram een clicktrack ziet aansluiten en een blik werpt op de setlist. Niet alleen worden de Beats Per Minute (BPM) en de duur van elk nummer vermeld, ook zijn er precieze aanwijzingen voor de geluidsman en ligt de toegift van de avond al vast. Wagtale lijkt daarmee een professionele band die liever niets aan het toeval overlaat. Spontane acties zijn dus vooral voor rekening van het (jonge) publiek. Ze brengen de vereiste pit, die ook het hardst ingezet wordt bij het hardste en kortste nummer 'Clarity'. Geen feestballon die dat overleefd kan hebben. Maar het onderuitgaan van de heftig rockende gitarist Vincent komt eveneens spontaan over, waarmee het rock 'n roll-gehalte van de avond sowieso gered is. De band speelt hard en enthousiast, de nummers van 'Going Places' komen live erg goed uit de verf en lenen zich nu en dan voor een potje meezingen. Tegen het einde van de set wordt om 'As the World Burns' geroepen, duidelijk een publieksfavoriet. Maar wie eerder op de setlist heeft gespiekt, kan weten dat dit nummer tot het allerlaatst wordt bewaard. En als de band na een klassiek outro van het podium verdwijnt om vervolgens terug te komen voor de toegift kan zanger Michiel tevreden vaststellen dat "alles volgens plan is gegaan". Maar hoe zit het met Wagtale nu de bassist zijn vleugels uitslaat en de wereld intrekt? Michiel: Wij gaan natuurlijk door. Met de plaat gaan we bij zaaltjes langs om zoveel mogelijk optredens te scoren. We hebben een aantal potentiële kandidaat-bassisten bereid gevonden voor anderhalf jaar FT's rol over te nemen. Het schrijven van nieuwe nummers wordt wel interessant, aangezien FT steeds voor bijna alle muziek verantwoordelijk is geweest." Wagtale cd-presentatie van 'Going Places' Gezien: vrijdag 22 september in De Kelder, Amersfoort